Using the Learning Experience Arrangement Model to Improve Language Proficiency and Emotional Intelligence of Kindergarten 3 Children
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aimed to investigate the current conditions of early childhood education and to design and develop a learning experience arrangement model that integrates language proficiency and emotional intelligence, tailored to the actual learning context of Kindergarten 3 students. The study employed a research and development (R&D) experimental design. Data were collected from a sample of 32 Kindergarten 3 children, as well as their teachers and parents, using various instruments including rating scale questionnaires, assessments of children’s language proficiency and emotional intelligence, behavior records, and experience evaluation forms. Both quantitative and qualitative data analyses were conducted.
The findings revealed that the existing learning experience arrangements were moderate, with limitations in resources and teacher training. The newly developed experiential model, which incorporates activities such as storytelling and role-playing to promote both language and emotional skills, was found to significantly improve children’s language proficiency and emotional intelligence scores (p < .05). Additionally, the model received high satisfaction ratings from teachers and stakeholders (Mean = 4.35, SD = 0.42). These results suggest that the learning experience arrangement model is appropriate and has potential for broader application in promoting child development in other educational contexts.
Article Details
References
พรพิไล เลิศวิชา และอัครภูมิ จุภากร. (2550). พัฒนาการทางภาษาเด็กปฐมวัย. วารสารการศึกษา, 12(3), 124–126.
ภิญโญอนันตพงษ์ ส. (2015). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมครูเพื่อส่งเสริมพัฒนาการทางอารมณ์และสังคมของเด็กปฐมวัย. วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์ ศรีนครินทรวิโรฒ, 16(1).
รวิวรรณ รุ่งไพรวัลย์. (2556). การส่งเสริมทักษะภาษาสำหรับเด็ก. ในตำราพัฒนาการและพฤติกรรมเด็ก เล่ม 3 การดูแลเด็กสุขภาพดี. กรุงเทพมหานคร: บียอนด์ เอ็นเทอร์ไพรซ์.
สิริมา ภิญโญอนันตพงษ์ (2558). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมครูเพื่อส่งเสริมพัฒนาการทางอารมณ์และสังคมของเด็กปฐมวัย. วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์ ศรีนครินทรวิโรฒ, 16(1). Retrieved from https://ejournals.swu.ac.th/index.php/jedu/article/view/6670
สมโภชน์ เอี่ยมสุภาษิต. (2553). การพัฒนาความฉลาดทางอารมณ์ในเด็กปฐมวัย. วารสารวิชาการ, 15(2), 83.
สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษากระทรวงศึกษาธิการ. (2560). หลักสูตรการศึกษาปฐมวัย. กระทรวงศึกษาธิการ.
Bronfenbrenner, U. (1979). The ecology of human development: Experiments by nature and design. Harvard University Press.
Denham, S., et al. (2012). Social-emotional learning in early childhood. Early Childhood Research Quarterly, 27(1), 105-114.
Goleman, D. (1995). Emotional intelligence. Bantam Books.
Goleman, D. (1998). Working with emotional Intelligence. New York: Bantam Book. 259.
Hein, S. (2012). Emotional intelligence and mental health. Retrieved from [Online source].
Kolb, D. A. (1984). Experiential learning: Experience as the source of learning and development. Prentice Hall.
Piaget, J. (1969). The psychology of the child. Basic Books.
Rebecca. (1998). Developing emotional intelligence in the classroom. [Publisher if known].
Rogers, E. M. (2003). Diffusion of innovations (5th ed.). Free Press.
Smith, J., & colleagues. (2020). Factors influencing early childhood education. Journal of Early Childhood Research, 18(4), 350-367.
Tomlinson, C. A. (2014). The differentiated classroom: Responding to the needs of all learners (2nd ed.). ASCD.
