A Strategic Approach to Enhancing Operational Performance of Community Enterprises in Northeastern Thailand
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aims to investigate development methods to enhance the performance of community enterprises in Northeastern Thailand for the purpose of strengthening and ensuring the long-term sustainability of the local economy. The study consists of three main objectives: 1) to examine the characteristics of community enterprises that influence operational performance, 2) to study the management factors affecting operational performance, and 3) to analyze and propose strategic approaches to improve the performance of community enterprises. This is a quantitative study. The sample group comprises community enterprises in Northeastern Thailand, with the sample size determined according to Krejcie and Morgan’s sample size table. A total of 395 enterprises were included in the study. The respondents were representatives of the enterprise committees, selected through simple random sampling. The research instrument was a questionnaire. Data were analyzed using descriptive statistics, including frequency, percentage, mean, and standard deviation, and inferential statistics, including one-way ANOVA and multiple regression analysis. The findings revealed that: 1) the operational performance of community enterprises significantly differed at the 0.01 level when classified by province, years of establishment, average monthly income, and number of members; 2) management factors, including organizational structure, planning, marketing management, member management, and product/service production, significantly influenced operational performance at the 0.01 and 0.05 levels; and 3) four strategic approaches were proposed: leadership development, integration of creativity in product/service quality improvement, promotion of member income, and efficient and community-friendly production control. The results indicate that management factors have a statistically significant influence on the performance of community enterprises, and the proposed strategic approaches can be applied to effectively strengthen and develop community enterprises for long-term sustainability.
Article Details
References
กองส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน. (2562). คู่มือการจดทะเบียนวิสาหกิจชุมชและเครือข่ายวิสาหกิจชุมชน. กรุงเทพฯ: กรมส่งเสริมการเกษตร.
กองส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน. (2565). กลุ่มทะเบียนและสารสนเทศวิสาหกิจชุมชน. สืบค้นเมื่อวันที่ 30 ธันวาคม 2565, จาก http://www.sceb.doae.go.th/
นงลักษณ์ เพิ่มชาติ. (2562). รูปแบบการดำเนินธุรกิจของวิสาหกิจชุมชนผลผลิตทางการเกษตรเพื่อยกระดับคุณภาพเชิงพาณิชย์. วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยราชภัฎหมู่บ้านจอมบึง สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 6(2): 21-37.
ประกาย วุฒิพิพัฒนพงษ์. (2562). ศึกษาเรื่อง รูปแบบการขับเคลื่อนนโยบายสาธารณะเพื่อพัฒนาศักยภาพวิสาหกิจ ชุมชนด้าน การเกษตรในเขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออก. ดุษฎีนิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการสาธารณะ วิทยาลัยพาณิชยศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา
รัชดา ภักดียิ่ง. (2563). การพัฒนาศักยภาพการดำเนินงานของวิสาหกิจชุมชนในจังหวัดขอนแก่น. Journal of Buddhist Education and Research: JBER, 6(1), 175-189.
วรนุช กุอุทา. (2562). แนวทางส่งเสริมและพัฒนาองค์ความรู้เพื่อเพิ่มศักยภาพการจัดการวิสาหกิจชุมชนอย่างยั่งยืนในเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยการจัดการและเทคโนโลยีอีสเทิร์น, 15(2), 449-511.
สนิทเดช จินตนา. (2564). ความมั่นคงของเศรษฐกิจฐานรากในการพึ่งตนเองของวิสาหกิจชุมชนในเขตพื้นที่ภาคกลางของประเทศไทย. วารสารการเมืองการบริหาร และกฏหมาย, 13(1), 59-74.
สนิทเดช จินตนา. (2565). แนวทางการพัฒนาศักยภาพในการจัดการธุรกิจเชิงนวัตกรรมเพื่อความได้เปรียบทางการแข่งขันของ วิสาหกิจชุมชนในจังหวัดปทุมธานี. วารสารด้านการบริหารรัฐกิจและการเมือง, 11(2), 87-107.
สมนึก วิโนทัย. (2562). ศักยภาพการบริหารจัดการกลุ่มวิสาหกิจชุมชน อำเภอปากท่อ จังหวัดราชบุรี. วารสารเกษมบัณฑิต,20 (1). 53 – 73.
สุกัญญา ดวงอุปมา. (2562). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการจัดการที่ดี ของวิสาหกิจชุมชนในจังหวัดกาฬสินธุ์. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต, 2(2), 133 - 139
สุรัชญา สุขประเสริฐ (2565). ปัจจัยทางการบริหารที่ส่งผลต่อผลลัพธ์การดำเนินงานของวิสาหกิจชุมชนในเขตอำเภอพรรณานิคม จังหวัดสกลนคร. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 19(87), 107-119.
สุชาติ เกตุแก้ว. (2556). การวิจัยทางการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 13). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
สำนักงานนโยบายและยุทธศาสตร์การค้า (2565). วิสาหกิจชุมชนกับการพัฒนาเศรษฐกิจฐานรากยุคโควิด -19. สืบค้นเมื่อวันที่ 10 กรกฎาคม 2565, จากhttps://mgronline.com/smes/detail/
Cronbach, L.J. (1951). Coefficient Alpha and the Internal Structure of Tests. Psychometrika. 16(3).
Krejcie, R. V.; & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3): 607-610.
Nunnally, J. C., & Bernstein, I. H. (1994). Psychometric theory (3rd ed.). New York: McGraw-Hill.
Rovinelli, RJ และ Hambleton, RK. (1977). การใช้ผู้เชี่ยวชาญด้านเนื้อหาในการประเมินความถูกต้องของรายการทดสอบที่อ้างอิงตามเกณฑ์การวิจัย. Tijdschrift Voor Onderwijs, 2(1), 49-60