การรับรู้วัฒนธรรมความปลอดภัยของพนักงาน บริษัท วิทยุการบินแห่งประเทศไทย จำกัด
คำสำคัญ:
การรับรู้, วัฒนธรรม, ความปลอดภัย, ปัจจัยส่วนบุคคล, วัฒนธรรมความปลอดภัยบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1. เพื่อศึกษาระดับการรับรู้วัฒนธรรมความปลอดภัยของพนักงาน บริษัท วิทยุการบินแห่งประเทศไทย จำกัด 2. เพื่อเปรียบเทียบการรับรู้วัฒนธรรมความปลอดภัยของพนักงาน บริษัท วิทยุการบินแห่งประเทศไทย จำกัด จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล ได้แก่ เพศ อายุ สถานภาพ รายได้และระดับการศึกษา 3. เพื่อเปรียบเทียบการรับรู้วัฒนธรรมความปลอดภัยของพนักงาน บริษัท วิทยุการบินแห่งประเทศไทย จำกัด จำแนกตามปัจจัยด้านงาน ได้แก่ ตำแหน่งงาน และระยะเวลาในการปฏิบัติติงาน การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง คือ พนักงานของบริษัทวิทยุการบินแห่งประเทศไทย จำกัด จำนวน 165 คน โดยการสุ่มตัวอย่างด้วยวิธีการสุ่มแบบชั้นภูมิอย่างเป็นสัดส่วน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูล ได้แก่ แบบสอบถาม ซึ่งมีค่าความเชื่อมั่นของแบบสอบถามอยู่ที่ 0.939 สถิติที่ใช้วิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าความถี่ ค่าสถิติร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และทำการทดสอบสมมติฐานด้วยสถิติเชิงอนุมาน โดยใช้ค่าที และการวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว ผลการวิจัยพบว่า 1. การรับรู้วัฒนธรรมของพนักงาน โดยภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน ทุกด้านภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด เรียงลำดับค่าเฉลี่ยจากมากไปน้อยได้ดังนี้ ด้านวัฒนธรรมการรายงานมีค่าเฉลี่ยสูงสุด ด้านวัฒนธรรมการให้ข้อมูล ด้านวัฒนธรรมการปฏิบัติอย่างเป็นธรรม ด้านวัฒนธรรมการเรียนรู้และด้านวัฒนธรรมการเป็นองค์การที่ยืดหยุ่น ตามลำดับ 2. เมื่อเปรียบเทียบการรับรู้วัฒนธรรมความปลอดภัยของพนักงาน จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล พบว่า เพศ อายุ สถานภาพ และระดับการศึกษา มีการรับรู้วัฒนธรรมความปลอดภัยของพนักงาน ไม่แตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ในขณะที่ปัจจัยส่วนบุคคล ด้านรายได้ มีการรับรู้วัฒนธรรมความปลอดภัยของพนักงาน แตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ 3. เมื่อเปรียบเทียบการรับรู้วัฒนธรรมความปลอดภัยของพนักงาน จำแนกตามปัจจัยด้านตำแหน่งงาน พบว่า การรับรู้วัฒนธรรมความปลอดภัยของพนักงานไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ในขณะที่ด้านระยะเวลาในการปฏิบัติติงาน การรับรู้วัฒนธรรมความปลอดภัยของพนักงานแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ
เอกสารอ้างอิง
ฐิติกานต์ ฉลองไกรเดช และไอย์รัชรชา อมรพิฒนะ. (2564). การศึกษาเปรียบเทียบผลการเข้ารับการฝึกอบรมหลักสูตรการบริหารจัดการความปลอดภัยด้านการบินต่อการรับรู้วัฒนธรรมความปลอดภัยของบุคลากรด้านการบินในประเทศไทย. วารสารสหวิทยาการวิจัย: ฉบับบัณฑิตศึกษา, 10(1), 26-35.
วลิต เปรมอ่อน, กิตติศักดิ์ พรหมทอง และสุภัค ทองอินทร์. (2566). การรับรู้ด้านความปลอดภัยในการทำงานของพนักงาน บริษัท ท่าอากาศยานไทย จํากัด (มหาชน). วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยเวสเทิร์น มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 9(3), 77–88.
ธนากร เอี่ยมปาน. (2562). การบริหารความผิดพลาดของมนุษย์ในการบิน. วารสารศรีปทุมปริทัศน์ ฉบับมนุษยศาสตร์และ สังคมศาสตร์, 19(2), 166-176.
นวพร สุขศรี. (2560). การรับรู้การจัดการความปลอดภัยและพฤติกรรมความปลอดภัยในการทำงานของพนักงาน: กรณีศึกษาบริษัทฯ ผลิตยางรถยนต์แห่งหนึ่งในจังหวัดระยอง. งานนิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิตมหาบัณฑิต สาขาวิชาบริหารธุรกิจสำหรับผู้บริหาร มหาวิทยาลัยบูรพา.
น้ำทิพย์ เจ็กภู่. (2551). ปัจจัยที่มีผลต่อการเกิดอุบัติเหตุจากการทำงาน: กรณีศึกษา บริษัท ไมโครชิพ เทคโนโลยี (ไทยแลนด์) จำกัด. การศึกษาค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
บริษัท วิทยุการบินแห่งประเทศไทย จำกัด. (2567). ภารกิจและการดำเนินงาน. สืบค้น 29 พฤศจิกายน 2567 จาก https://www.aerothai.co.th/th/services/ภารกิจและผลการดำเนินงาน.
ปิยพร เทพกูล และกฤษณ์ วิทวัสสำราญกุล. (2566). การรับรู้วัฒนธรรมความปลอดภัยที่ส่งผลต่อพฤติกรรมความปลอดภัยในการปฏิบัติงานของพนักงานสายการบินแห่งหนึ่ง. วารสารการจัดการอุตสาหกรรมการบิน (KBUJAM), 1(1), 18-34.
Ek, Å., & Akselsson, R. (2007). Aviation on the Ground: Safety Culture in a Ground Handling Company. The International Journal of Aviation Psychology, 17(1), 59–76. https://doi.org/10.1207/s15327108ijap1701_4.
Reason, J. (1997). Managing the Risks of Organizational Accidents. Ashgate, London.
