Employees’ perception of safety culture at Aeronautical Radio of Thailand Ltd.
Keywords:
perception, culture, safety, personal factors, safety cultureAbstract
This study aimed to: 1. examine the level of safety culture awareness among employees of Aeronautical Radio of Thailand Ltd.; 2. compare employees’ safety culture awareness based on personal factors—namely gender, age, marital status, income, and education level; and 3. compare employees’ safety culture awareness based on work-related factors—namely job position and length of service. The research employed a quantitative methodology. The sample consisted of 165 employees of Aeronautical Radio of Thailand Ltd., selected through stratified proportional random sampling. Data were collected using a questionnaire with a reliability coefficient of 0.939. Statistical analyses included frequency, percentage, mean, standard deviation, and inferential statistics using t-tests and one-way ANOVA. The findings revealed that: 1. Overall, employees’ awareness of safety culture was at the highest level. When examined by dimension, all aspects were rated at the highest level. Ranked by mean score from highest to lowest were: reporting culture, information-sharing culture, just culture, learning culture, and flexible organizational culture. 2. When comparing safety culture awareness based on personal factors, gender, age, marital status, and education level showed no statistically significant differences. However, income level showed statistically significant differences in safety culture awareness. 3. When comparing safety culture awareness based on work-related factors, job position showed no statistically significant differences. However, length of service showed statistically significant differences in safety culture awareness.
References
ฐิติกานต์ ฉลองไกรเดช และไอย์รัชรชา อมรพิฒนะ. (2564). การศึกษาเปรียบเทียบผลการเข้ารับการฝึกอบรมหลักสูตรการบริหารจัดการความปลอดภัยด้านการบินต่อการรับรู้วัฒนธรรมความปลอดภัยของบุคลากรด้านการบินในประเทศไทย. วารสารสหวิทยาการวิจัย: ฉบับบัณฑิตศึกษา, 10(1), 26-35.
วลิต เปรมอ่อน, กิตติศักดิ์ พรหมทอง และสุภัค ทองอินทร์. (2566). การรับรู้ด้านความปลอดภัยในการทำงานของพนักงาน บริษัท ท่าอากาศยานไทย จํากัด (มหาชน). วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยเวสเทิร์น มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 9(3), 77–88.
ธนากร เอี่ยมปาน. (2562). การบริหารความผิดพลาดของมนุษย์ในการบิน. วารสารศรีปทุมปริทัศน์ ฉบับมนุษยศาสตร์และ สังคมศาสตร์, 19(2), 166-176.
นวพร สุขศรี. (2560). การรับรู้การจัดการความปลอดภัยและพฤติกรรมความปลอดภัยในการทำงานของพนักงาน: กรณีศึกษาบริษัทฯ ผลิตยางรถยนต์แห่งหนึ่งในจังหวัดระยอง. งานนิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิตมหาบัณฑิต สาขาวิชาบริหารธุรกิจสำหรับผู้บริหาร มหาวิทยาลัยบูรพา.
น้ำทิพย์ เจ็กภู่. (2551). ปัจจัยที่มีผลต่อการเกิดอุบัติเหตุจากการทำงาน: กรณีศึกษา บริษัท ไมโครชิพ เทคโนโลยี (ไทยแลนด์) จำกัด. การศึกษาค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
บริษัท วิทยุการบินแห่งประเทศไทย จำกัด. (2567). ภารกิจและการดำเนินงาน. สืบค้น 29 พฤศจิกายน 2567 จาก https://www.aerothai.co.th/th/services/ภารกิจและผลการดำเนินงาน.
ปิยพร เทพกูล และกฤษณ์ วิทวัสสำราญกุล. (2566). การรับรู้วัฒนธรรมความปลอดภัยที่ส่งผลต่อพฤติกรรมความปลอดภัยในการปฏิบัติงานของพนักงานสายการบินแห่งหนึ่ง. วารสารการจัดการอุตสาหกรรมการบิน (KBUJAM), 1(1), 18-34.
Ek, Å., & Akselsson, R. (2007). Aviation on the Ground: Safety Culture in a Ground Handling Company. The International Journal of Aviation Psychology, 17(1), 59–76. https://doi.org/10.1207/s15327108ijap1701_4.
Reason, J. (1997). Managing the Risks of Organizational Accidents. Ashgate, London.
