ทฤษฎีสู่การปฏิบัติการหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงบนฐานการเรียนรู้ แบบนำตนเองสำหรับผู้เรียนยุคใหม่

วรินทร สิริพงษ์ณภัทร; ปภาวรินท์  ศรีแก้ว; เชษฐภูมิ  วรรณไพศาล

ผู้แต่ง

วรินทร สิริพงษ์ณภัทร มหาวิทยาลัยเชียงใหม่
ปภาวรินท์ ศรีแก้ว คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่
เชษฐภูมิ วรรณไพศาล คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่

คำสำคัญ:

The Philosophy of Sufficiency Economy, SeIf-Directed Learning, Modern Learners

บทคัดย่อ

จากทฤษฎีสู่การปฏิบัติการหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงบนฐานการเรียนรู้แบบนำตนเองของผู้เรียนยุคใหม่ เป็นการเรียนรู้การนำเอาแนวคิดของหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงไปสู่การเสนอแนวทางการปฏิบัติการใช้จริงในห้องเรียนยุคใหม่ที่จะขยายผลไปสู่ชีวิตประจำวันของนักเรียน มุ่งเน้นในการสร้างความเข้าใจที่ถูกต้องเกี่ยวกับหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง ไม่ใช่เพียงแค่นำไปใช้ในภาคการเกษตรแต่สามารถที่จะช่วยให้ผู้เรียนมีภูมิคุ้มกันพร้อมรับ การเปลี่ยนแปลงในการดำเนินชีวิต โดยใช้วิธีการเรียนรู้แบบนาโน บนฐานคิดการเรียนรู้แบบนำตนเอง ซึ่งถือเป็นวิธีการที่สอดคล้องกับบริบทของผู้เรียนยุคใหม่ เนื่องจากให้ความสำคัญกับการนำเสนอเนื้อหาที่กระชับได้ใจความ ปรับเปลี่ยนเนื้อหาในการเรียนรู้ให้ตรงประเด็น น่าสนใจผ่านเทคโนโลยีสมัยใหม่มาประยุกต์ใช้ในเรียนรู้ที่สามารถกระตุ้นความสนใจและการเรียนรู้อย่างต่อเนื่องทั้งในและนอกห้องเรียนได้ เนื่องจากเป็นวิธีการเรียนรู้ที่มุ่งเน้นให้นักเรียนศึกษาค้นคว้าด้วยเป็นตนเองเป็นหลักโดยครูผู้สอนทำหน้าที่เป็นผู้อำนวยความสะดวก ทำให้ผู้เกิดความรู้ตลอดเวลา เกิดการคิดเชื่อมโยงให้เป็นเรื่องใกล้ตัวได้มากยิ่งขึ้น สามารถนำความรู้ที่ได้รับไปประยุกต์ใช้ในการดำเนินชีวิตประจำวันได้

References

กองบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ไทยรัฐ. (2565, 15 ตุลาคม). ไขความเข้าใจผิดเกี่ยวกับเศรษฐกิจพอเพียง. Thairath. https://www.thairath.co.th/money/economics/thailand_econ/2526801

กิตติชัย จันทร์แดง. (2566). การพัฒนานวัตกรรมการเรียนรู้แบบนาโนเลิร์นนิงเพื่อส่งเสริมการเห็นคุณค่าของสิ่งแวดล้อมในการสร้างสรรค์งานศิลปะสำหรับนักเรียนประถมศึกษา[วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เขมกร อนุภาพ. (2560). การใช้การเรียนรู้แบบนำตนเอง เพื่อพัฒนาการเรียนรู้วิชาคอมพิวเตอร์ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4[วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.

จุฑารัตน์ บุญเกิด. (2561). การศึกษาทัศนคติขอผู้ประกอบการเจเนอเรชั่นเอ็กซ์ (X) และวาย (Y) ที่มีต่อปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. CMMU Digital Archive. https://archive.cm.mahidol.ac.th/handle/123456789/2899

ณัฏฐพงศ์ ทองภักดี. (2550). ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง: ความเป็นมาและความหมาย Sufficiency Economy Philosophy: Historical Background and Interpretation. วารสารพัฒนบริหารศาสตร์, 47(1), 3-21.

ทิศนา แขมมณี. (2558). ถอดรหัสปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง สู่การสอนกระบวนการคิด. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ธนิญริญญ์ สิริปุณณาธิรัชต์. (2557). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความสำเร็จของการนำหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงไปปฏิบัติในจังหวัดระนอง[วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

นิภา วิริยะพิพัฒน์. (2552). ผู้นำธุรกิจกับการขับเคลื่อนเศรษฐกิจพอเพียงในองค์กร. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย, 29(4), 148-154.

ปรเมธี วิมลศิริ. (2559). หลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงสู่การวางแผนพัฒนาประเทศอย่างยั่งยืน. วารสารสถาบันพระปกเกล้า, 14(3), 66-77.

ปิยบุตร หล่อไกรเลิศ. (2546). เศรษฐกิจพอเพียง ในกลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษาศาสนา และวัฒนธรรม กรุงเทพฯ: แม็ค.

ไพบูลย์ วัฒนศิริธรรม และสังคม สัญจร. (2543). สำนึกไทยที่พึงปรารถนา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เดือนตุลา.

มนตรี โสคติยานุรักษ์. (2567, 10 มกราคม). เจาะลึก “โอกาสและความท้าทาย” เปิดตำราวางแผนปีงูใหญ่ “เศรษฐกิจไทย” ปี 2567. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์. https://nida.ac.th/opportunities-and-challenges-thai-economy-2024/มูลนิธิชัยพัฒนา. (มปป.). จุดเริ่มต้นแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง. https://www.chaipat.or.th/publication/publish-document/sufficiency-economy.html

เรืองยศ แวดล้อม และคณะ. (2565). โมเดลปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง: ถอดรหัสแนวปฏิบัติสู่การพัฒนาที่ยั่งยืน SUFFICIENCY ECONOMY PHILOSOPHY MODEL: RECODING TO PRACTICE GUIDELINE FOR SUSTAINABLE DEVELOPMENT. วารสารมหาจุฬา นาครทรรศน์, 9(4), 38 – 39.

วรินทร สิริพงษ์ณภัทร และชรินทร์ มั่งคั่ง. (2567). แนวทางการเรียนรู้แบบนาโนเพื่อส่งเสริมทักษะการเรียนรู้ตลอดชีวิตของนักเรียนในสังคมยุควิถีถัดไป Nano-Learning Guidelines to Promote Lifelong Learning Skills of Students in The Next Normal Society. วารสารวิทยาการเรียนรู้และศึกษาศาสตร์, 3(1), 5 – 11.

สุนทร โคตรบรรเทา และคณะ. (2561). หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงสำหรับผู้บริหารสถานศึกษา Sufficiency Economy Philosophy for School Administrators. 12(3), 180-184.

สุพริศร์ สุวรรณิก. (2565, 15 ตุลาคม). ไขความเข้าใจผิดเกี่ยวกับหลักเศรษฐกิจพอเพียง. ธนาคารแห่งประเทศไทย BANK OF THAILAND. https://www.bot.or.th/th/research-and-publications/articles-and-publications/articles/Article_15Oct2022.html

สุเมธ งามกนก. (2554). เศรษฐกิจพอเพียง : จากสถานศึกษาสู่ชุมชนยั่งยืน. วารสารการศึกษาและพัฒนาสังคม, 7(1), 6-8.

สุเมธ ตันติเวชกุล. (2549). ใต้เบื้องพระยุคลบาท (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพมหานคร: มติชน.

Burde, A (2022, March 2). Nanolearning: Small Wonders. https://www.mpsinteractive.com/blog/nanolearning-small-woders/

Chris Patterson et al. (2002). A New Perspective on Competencies for Self-Directed Learning. Journal of Nursing Education, 41(1), 26.

Madan, N. (2021). Nanolearning – The Futuristic Approach to Education. INTERNATIONAL JOURNAL OF INNOVATIVE RESEARCH IN TECHNOLOGY, 8(5), 116-120.

Omniplex Learning. (2023, 19 April). The beginners guide to nano learning. https://omniplexlearning.com/blog/nano-learning-beginners-guide/

Proloy Barua and Phudit Tejativaddhana. (2019). Impact of Application of Sufficiency Economy Philosophy on the Well‐Being of Thai Population: A Systematic Review and Meta‐Analysis of Relevant Studies. Journal of Population and Social Studies, 27(3), 197 – 198.

Royal Thai Embassy in The Czech Republic. (2021, July 7). A Philosophy that Empowers from Within. http://www.thaiembassy.cz/news-detail.php?id=13&item=1141

Ryan Laverty. (2020, December 15). Nanolearning: The Future of Learning. https://trainingindustry.com/articles/content-development/nanolearning-the-future-of-learning/

Wannasilpa Peerapun. (2018). Participatory Planning Approach to Urban Conservation and Regeneration in Amphawa Community, Thailand. Asian Journal of Environment-Behaviour Studies, 3(6), 152.

Zuheir N Khlaif and Soheil Salha. (2021). Using TikTok in Education: A Form of Micro-learning or Nano-learning? Interdisciplinary Journal of Virtual Learning in Medical Sciences, 12(3), 216.