Development of life skills in relationships through Buddhist integration for vocational students

Authors

  • Jueping Limsongport Mahachulalongkornrajavidyalaya University

Keywords:

Life Skills, Interpersonal Skills, Buddhist Integration, Vocational Students

Abstract

The development of interpersonal life skills through Buddhist integration for vocational students aims to examine the meaning and importance of life skills and interpersonal skills, as well as to propose approaches for enhancing interpersonal life skills among vocational students by applying Buddhist principles. The findings indicate that life skills are essential for students to live and work effectively, particularly interpersonal skills, which serve as a fundamental basis for coexisting with others, teamwork, and the development of positive relationships. A lack of these skills may lead to difficulties in adaptation and work performance.

The integration of Buddhist principles, including morality (Precepts), concentration, wisdom, mindfulness and clear comprehension, and mindfulness practice, can serve as a valuable tool for developing these life skills, as it enhances self-understanding, understanding of others, emotional regulation, and effective problem-solving. Furthermore, various life skills training methods are proposed, such as brainstorming, role-playing, group discussions, learning through role models, and creative problem-solving, along with principles of human relations that emphasize understanding human nature and needs, awareness of individual differences, and self-awareness. The application of these approaches in the context of vocational education will help prepare students with essential qualities such as creativity, analytical thinking, decision-making, communication, and emotional management, leading to a happy and successful life and professional practice.

References

กรมอนามัย. (2539). การสอนทักษะชีวิตด้วยการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วม. ในเอกสารประกอบการอบรมโครงการพัฒนาบุคลากรการสอนทักษะชีวิต เพื่อป้องกันสารเสพติดในสถานศึกษาโดยใช้กระบวนการเรียนรู้การเรียนการสอนแบบผู้เรียนมีส่วนร่วม วันที่ 24-26 กรกฎาคม 2539. หน้า 1, อัดสำเนา.

กิจจา ชื่นบาน. (2560). มนุษยสัมพันธ์ในองค์การ. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.

เกรียงไกร ลีลาพนาสวัสดิ์. (2553). การใช้โปรแกรมทักษะชีวิตในการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการติดเกมคอมพิวเตอร์ของสามเณร โรงเรียนสามัคคีวิทยาทาน อำเภอเมือง เชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

โควี่, สตีเฟ่นอาร์. (2546). เจ็ดอุปนิสัยพัฒนาสู่ผู้มีประสิทธิผลสูง. แปลและเรียบเรียงจาก The 7of Highly Effective People โดย สงกรานต์ จิตสุทธิภากร. กรุงเทพมหานคร: ซีเอ็นยูเคชั่น.

ชลลดา ทวีคูณ. (2555). เทคนิคการพัฒนาบุคลิกภาพ. กรุงเทพมหานคร: โอ.เอส. พริ้นติ้งเฮ้าส์.

ดุษณี สุทธปรียาศรี. (2542). ทักษะชีวิตการค้นพบตนเองด้านสุขภาพ. กรุงเทพฯ: คณะสาธารณสุขศาสตร์, มหาวิทยาลัยมหิดล.

ถิรนันท์ ผิวผา. (2560). ผลของโปรแกรมการฝึกทักษะชีวิตต่อภาวะซึมเศร้าในนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย. วารสารพยาบาลทหารบก. 19: 89-98.

ทีมงานไรท์ทูเพลย์ประเทศ ไทย. (2555). คู่มือทักษะชีวิต. กรุงเทพฯ: องค์การแพลน อินเตอร์เนชั่นแนล (ประเทศไทย).

ธนัญก์สิชณ์ภ์ บำรุงอโญฑ์สกุล. (2563). แนวทางการประกันคุณภาพการศึกษาภายในตามหลักอิทธิบาท 4 ของโรงเรียนเอกชนประเภทสามัญศึกษาในจังหวัดนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ธีระ ชัยยุทธยรรยง. (2542). การเสริมสร้างความรู้สึกเห็นคุณค่าในตนเอง. วิชาการ. ปีที่ 2 ฉบับที่ 2 กุมภาพันธ์.

บุญธิดา แก้วทอง. (2565). แนวทางการเสริมสร้างมนุษยสัมพันธ์ของบุคลากรตามหลักสังคหวัตถุ 4 ของผู้บริหาร. ครุศาสตรมหาบัณฑิต: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

เบญจวรรณ กิจควรดี. (2552). ประสิทธิผลของการประยุกต์การสร้างเสริมทักษะชีวิตร่วมกับแรงสนับสนุนทางสังคม เพื่อป้องกันการสูบบุหรี่ในนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น โรงเรียนแห่งหนึ่ง จังหวัดอุดรธานี. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

พระพรหมคุณาภรณ์ป.อ.ปยุตฺโต. (2558). สลายความขัดแย้ง เข้มแข็งด้วยปัญญา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ ผลิธัมม์ ในเครือ บริษัท สำนักพิมพ์เพ็ทแอนด์โฮม จำกัด.

พระพรหมบัณฑิต. (2557). พุทธบูรณาการ เพื่อการพัฒนาจิตใจและสังคม. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ ปริทรรศน์, (3), 1-24.

พัฒน์พงศ์ ตันเจริญ. (2562). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนเพื่อพัฒนาทักษะชีวิตของนักศึกษา ครูในมหาวิทยาลัยสวนดุสิต. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิจัย วัดผลและสถิติการศึกษา, มหาวิทยาลัยบูรพา.

มาริษาสุจิตวนิช และดวงใจ คงคาหลวง. (2563). แนวทางการสื่อสารการตลาดผ่านสื่อสังคมออนไลน์ในกลุ่มเจเนอเรชั่นเน็ต. วารสารวิชาการร้อยแก่นสาร, 5(2), 152-166.

ยงยุทธ วงศ์ภิรมย์ศานติ์ และสุวรรณา เรืองกาญจนเศรษฐ์. (2552). ทักษะชีวิต. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.).

วนิดา ขาวมงคล เอกแสงศรี. (2546). หลักการสอนการพัฒนาทักษะชีวิต. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.

วิระญา กิจรัตน์. (2560). การพัฒนาเกณฑ์การประเมินทักษะชีวิตสำหรับนักศึกษาอาชีวศึกษา: การวิเคราะห์โมเดลพหุระดับแบบผสานวิธี. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิตสาขาวิชาการวิจัยและสถิติทางวิทยาการปัญญา, มหาวิทยาลัยบูรพา.

วุฒิ วัฒนธนวุฒ. (2559). การบริหารการจัดการเรียนการสอนทักษะอาชีพในโรงเรียนการศึกษาภาคบังคับ. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.

สัมมา รธนิธย์. (2556). หลักทฤษฎีและปฏิบัติการบริหารสถานศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: ข้าวฟ่าง.

สัมฤทธิ์ สันเต. (2547). การพัฒนาเครื่องมือประเมินทักษะชีวิตจากกิจกรรมพัฒนาผู้เรียน สำหรับนักเรียนวัยเด็กตอนกลาง. มหาวิทยาลัยขอนแก่น: ม.ป.ท.

สุจิตรา พรมนุชาธิป. (2549). มนุษยสัมพันธ์. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาสน์.

PostToday. (2561). “ICDLหนุนไทยเตรียมคนรับ4.0”. [ออนไลน์]. แหล่งที่มาhttps://www. posttoday.com/aec/scoop/563537 [11 กรกฎาคม 2566].

UNESCO. (2001). UNESCO’s Strategy for HIV/AIDS Preventive Education. Paris: IIEP PublicationsInternational Institute for Educational.

UNICEF. (2012). Global Evolution of Life Skills Education Programmed. New York: United NationsChildren’s Fund.

World Health Organization. (1994). Community based rehabilitation and the health care referral services:aguidefor programme managers. Geneva, Switzerland.

World Health Organization. (1999). The World Health Report. Geneva 27, Switzerland: World HealthOrganization (WHO).

Downloads

Published

2025-12-29

Issue

Section

Research Articles