The Relationship Between Ergonomic Risk, Fatigue, and Workplace Well-Being among Office Employees in a Government Agency in Bangkok
Keywords:
Ergonomics risk, Fatigue, Workplace Well-Being, Workplace for office employeesAbstract
The present study aimed to examine the levels of perception and the relationship between ergonomic risks and fatigue among office employees in a government agency in Bangkok. The sample comprised 240 customer service employees selected through convenience sampling. Data were collected using a structured questionnaire, and statistical analyses included percentage, mean, standard deviation, and Pearson’s correlation coefficient.
The results indicated that participants perceived ergonomic risks in terms of physical and mental workload at a moderate level, while overall fatigue was reported at a high level. Furthermore, ergonomic risk perception and fatigue were found to be positively associated with workplace well-being at a statistically significant level (p < .05). These findings suggest that employees’ awareness of ergonomic risks and their ability to manage fatigue contribute to enhanced physical and mental health, as well as improved quality of work life.
It is recommended that organizations provide ergonomics training, improve workplace environments to prevent musculoskeletal disorders (MSDs), and implement fatigue-reduction initiatives during working hours, thereby fostering sustainable workplace well-being.
References
ปรียานุช ประจิตร์ และ จุฑามาศ ทวีไพบูลย์วงษ์. (2563). อิทธิพลของสภาพแวดล้อมในการทำงานและ
แรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ของพนักงานที่มีผลต่อประสิทธิภาพการปฏิบัติงาน: กรณีศึกษา บริษัทผู้ผลิตสินค้าอุปโภคแห่งหนึ่งในเขตพื้นที่สวนอุตสาหกรรมเครือสหพัฒน์ จังหวัดชลบุรี. (วิทยานิพนธ์). มหาวิทยาลัยบูรพา.
รุจจิรัตน์ พงศ์ภัทรโภคิน. (2566). การศึกษาความชุกของความผิดปกติทางระบบโครงร่างและกล้ามเนื้อ
และปารประเมินความเสี่ยงด้านการยศาสตร์ในการเคลื่อนย้ายผู้ป่วยด้วยแรงกายของพยาบาลหอผู้ป่วยวิกฤตผู้ใหญ่ โรงพยาบาลสงขลานครินทร์. (วิทยานิพนธ์). มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
เสนาะ ติเยาว์. (2520). การบริหารงานบุคคล. กรุงเทพฯ: คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อุดม พินธุรักษ์. (2553). ความสัมพันธ์ระหว่างภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงของผู้บริหารสถานศึกษากับ
ประสิทธิผลการบริหารงานบุคคลโรงเรียนประถมศึกษา สังกัดสานักงานเขตพื้นที่การศึกษาอุดรธานี. (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต). สาขาวิชาการบริหารการศึกษา, มหาวิทยาลัยราชภัฎอุดรธานี.
คอลิฟ ปะหยังหลี. (2559). ความชุกและปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับความผิดปกติทางระบบกล้ามเนื้อและ
กระดูกของทหารที่ปฏิบัติภารกิจในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้. วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์.
นิภาพร คำหลอม. (2563). การป้องกันและควบคุมความล้าจากการทำงานตามหลักการยศาสตร์.
หลักสูตรอาชีวอนามัยและความปลอดภัย คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
ลัดดาวัลย์ กมลสรวงเกษม. (2558). การศึกษาข้อมูลส่วนบุคคล ความเป็นอยู่ที่ดี ความพึงพอใจในงาน
และความผูกพันของพนักงาน ที่มีผลต่อประสิทธิผลในการปฏิบัติงาน ของพนักงานบริษัท เครือข่ายการสื่อสารแห่งหนึ่ง. (วิทยานิพนธ์). สาขาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
สุคนธ์ ขาวกริบ. (2567). ความเสี่ยงทางการยศาสตร์ในบุคลากรที่ทำงานกับคอมพิวเตอร์ในสำนักงาน
ของวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์). สาขาวิชาอาชีวอนามัยและความปลอดภัย คณะวิทยาศาสตร์สุขภาพ, วิทยาลัยเทคโนโลยีสยาม.
กิตติ อินทรานนท. (2548). ภาระงานและการวัด การยศาสตร์. (หน้า 244-250).
พรรค วัฒนะโภคา และ ไกรวิทย ทับธนะ. (2553). ความล้าที่เกิดจากลักษณะของงานซ่อมบำรุงอากาศ
ยาน. (โครงงานหลักสูตรวิทยาศาสตรบัณฑิต). สาขาวิชาเทคโนโลยีการบิน คณะวิศวกรรมศาสตร์.
นันทพร ภัทรพุทธ. (2558). โครงการ การพัฒนารูปแบบการพักเพื่อลดความเมื่อยล้าของพนักงานขับรถ
ขนส่งสารเคมีอันตราย จ. ชลบุรี. มหาวิทยาลัยบูรพา.
บรรพต โลหะพูนตระกูล. (2561). การพัฒนาเครื่องมือประเมินความเสี่ยงตามหลักการยศาสตร์สำหรับ
พนักงานขับรถ กรณีศึกษาพนักงานขับรถตู้. (วิทยานิพนธ์). สาขาวิชาวิศวกรรมอุตสาหการและระบบ, มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ระวีพรรณ สุนันต๊ะ, น้ำเงิน จันทรมณี, และ ทวีวรรณ ศรีสุขคำ. (2565, กรกฎาคม – ธันวาคม). ปัจจัย
ทำนายที่ส่งผลต่ออาการปวดเมื่อยกล้ามเนื้อจากการทำงานด้านคอมพิวเตอร์ของบุคคลากร มหาวิทยาลัยพะเยา. วารสารสำนักงานป้องกันควบคุมโรคที่ 10 จังหวัดอุบลราชธานี, 20(2), 56–72.
กสิณา เกษโกวิท. (2559). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความเมื่อยล้าส่วนหลังของพนักงานฝ่ายปั๊มขึ้นรูป
ร้อนของการผลิตชิ้นส่วนรถยนต์. (วิทยานิพนธ์). คณะสาธารณสุขศาสตร์และสิ่งแวดล้อม, มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ.
วัลย์ธิดา ยานนาวา. (2564). ปัจจัยกำหนดระดับความสุขคนทำงานในองค์กร. (วิทยานิพนธ์คณะ
เศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ณัฐพล หลงสวาสดิ์. (2567). สุขภาวะในที่ทำงานของบุคลากรด้านสุขภาพ: กรณีศึกษาโรงพยาบาล
มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง. วารสารการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์และองค์การ, 16(1).
อังคณา ธนาสุภาพพันธุ์. (2564). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความอยู่ดีมีสุขของพนักงานในเขตกรุงเทพมหานคร.
(วิทยานิพนธ์). คณะศิลปศาสตร์และวิทยาศาสตร์, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ วิทยาเขตกำแพงแสน.
อลิษา ศรีคราม. (2559). สภาพแวดล้อมในการทำงานที่ส่งผลต่อความสุขในการทำงาน ของพนักงาน
สายปฏิบัติการฯ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี. (การศึกษาค้นคว้าอิสระคณะบริหารธุรกิจ). มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน.
อโณทัย เฉยดิษฐ. (2558). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความสุขในการทำงานของพนักงานบริษัท AAA. (ปริญญา
บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต). สาขาวิชาบริหารธุรกิจสำหรับผู้บริหาร, วิทยาลัยพาณิชยศาสตร์,
มหาวิทยาลัยบูรพา. สืบค้นเมื่อจาก http://digital_collect.lib.buu.ac.th/dcms/files/57750061.pdf
ฐิรชัย พงษ์ยันตรชัย. (2549). การวิเคราะห์เชิงปริมาณทางจิตวิทยาเบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร:
สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
Bakker, A. B., & Demerouti, E. (2017). Job demands–resources theory: Taking stock and
looking forward. Journal of Occupational Health Psychology, 22(3), 273–285.
Demerouti, E., Bakker, A. B., Nachreiner, F., & Schaufeli, W. B. (2001).
The job demands-resources model of burnout. Journal of Applied Psychology / related, etc.
Juster, R. P., McEwen, B. S., & Lupien, S. J. (2020). Allostatic load biomarkers of
chronic stress and impact on health and cognition. Neuroscience & Biobehavioral Reviews, 115, 104–115.
Lesener, T., Gusy, B., & Wolter, C. (2019). The job demands–resources model: A meta-
analytic review of longitudinal studies. Work & Stress, 33(1), 76–103.
McEwen, B. S., & Stellar, E. (2021). Stress and the individual: Mechanisms leading to
disease. Archives of Internal Medicine, 181(3), 226–232.
Pehlevan, Z., Karagülle, M., & Aydemir, A. (2024). The effectiveness of workplace
exercise
programs and ergonomics education in reducing musculoskeletal pain among factory workers. Occupational Medicine & Health Affairs, 12(1), 15–22.
https://doi.org/10.4172/2329-6879.1000423
Schaufeli, W. B. (2017). Applying the Job Demands-Resources model: A ‘how to’ guide.
Supriyadi, T., Setyowati, D., & Mahendra, A. (2024). Digital fatigue and its impact on
workplace well-being in remote workers: A mixed-methods study. Journal of
Occupational Health Psychology, 29(2), 112– 25.
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2025 Journal of Modern Management SHINAWATRA UNIVERSITY
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
