การรับรู้วัฒนธรรมองค์การของบุคลากรกรมพัฒนาธุรกิจการค้า
คำสำคัญ:
การรับรู้, วัฒนธรรมองค์การ, กรมพัฒนาธุรกิจการค้าบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1. เพื่อศึกษาระดับการรับรู้ลักษณะวัฒนธรรมองค์การที่เป็นอยู่ของบุคลากรกรมพัฒนาธุรกิจการค้า 2. เพื่อเปรียบเทียบปัจจัยส่วนบุคคลของบุคลากรกรมพัฒนาธุรกิจการค้าได้แก่ เพศ อายุ ระดับการศึกษา และประเภทบุคลากร ที่ส่งผลต่อระดับการรับรู้ลักษณะรู้วัฒนธรรมองค์การ และ 3. เพื่อวิเคราะห์ปัจจัยในการปฏิบัติงานของบุคลากรกรมพัฒนาธุรกิจการค้า ได้แก่ ระดับตำแหน่งงาน และระยะเวลาในการปฏิบัติงานที่สัมพันธ์กับการรับรู้ลักษณะวัฒนธรรมองค์การ เครื่องมือที่ใช้ในงานวิจัยเป็นแบบสอบถามเก็บรวบรวมข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่าง 231 คน สุ่มตัวอย่างแบบชั้นภูมิ งานวิจัยนี้ผ่านการพิจารณาด้านจริยธรรมแบบยกเว้น การวิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติเชิงพรรณนา และสถิติเชิงอนุมาน เพื่อทดสอบสมมติฐานของงานวิจัย ผลการวิจัยพบว่า 1. การรับรู้วัฒนธรรมองค์การของบุคลากรกรมพัฒนาธุรกิจการค้าเป็นการผสมผสานระหว่างวัฒนธรรมองค์การแบบมุ่งเน้นผลลัพธ์ และวัฒนธรรมองค์การแบบราชการ ซึ่งทั้งสองประเภทนี้ได้รับการรับรู้ในระดับสูงสุด ตามมาด้วยวัฒนธรรมองค์การแบบปรับตัว และวัฒนธรรมองค์การแบบครอบครัว 2. ปัจจัยส่วนบุคคล พบว่า อายุ และ ระดับการศึกษาที่แตกต่างกัน มีระดับการรับรู้ลักษณะวัฒนธรรมองค์การแตกต่างกัน ในขณะที่เพศและประเภทบุคลากร ระดับการรับรู้ลักษณะวัฒนธรรมองค์การ ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ 3. ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติงาน ได้แก่ ระดับตำแหน่งงาน และระยะเวลาในการปฏิบัติงาน ไม่มีความสัมพันธ์กับการรับรู้ลักษณะวัฒนธรรมองค์การอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ 0.05
เอกสารอ้างอิง
กรมพัฒนาธุรกิจการค้า. (2567). แผนพัฒนาบุคลากรกรมพัฒนาธุรกิจการค้า พ.ศ. 2567 – 2570. สืบค้น 15 ธันวาคม 2567 จาก https://anyflip.com/tnyfq/ffyc/basic.
ขวัญรัตน์ เป่ารัมย์. (2560). อิทธิพลของการรับรู้และการมีส่วนร่วมที่มีต่อการยอมรับของประชาชนในงานบริการวิชาการแก่สังคมของสถาบันอุดมศึกษาในจังหวัดปทุมธานี. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
ชนิดา จิตตรุทธะ. (2560). ทฤษฎีองค์การ : ปรัชญา กระบวนทัศน์ และแนวคิด (พิมพ์ครั้งที่ 3). โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
ชาชิณี มณีดวงมณฑา. (2562). ปัจจัยด้านวัฒนธรรมองค์กรที่ส่งผลต่อความผูกพันของพนักงานฝ่ายสนับสนุนชาวไทยในองค์กรญี่ปุ่นข้ามชาติ. สารนิพนธ์การจัดการมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหิดล.
ตติยา ผาสุก. (2559). การรับรู้วัฒนธรรมองค์การ การรับรู้ความสามารถของตนเอง และความตั้งใจคงอยู่ในงานของพนักงานมหาวิทยาลัยสายสนับสนุน ของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลแห่งหนึ่ง โดยมีความพึงพอใจในงานเป็นตัวสื่อ. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาอุตสาหกรรมและองค์การ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ธัญสินี ศรีอนุสรณ์วงษ์. (2561). การปรับเปลี่ยนวัฒนธรรมองค์การขององค์การภาครัฐไทยภายใต้บริบทไทยแลนด์ 4.0: ศึกษากรณี สำนักงานพัฒนารัฐบาลดิจิทัล (องค์การมหาชน) (สพร). วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิธิทัศน์ แจ่มไพบูลย์. (2560). วัฒนธรรมองค์การที่ส่งผลต่อคุณภาพชีวิตในการปฏิบัติงานของบุคลากรเทศบาลในอำเภอบางน้ำเปรี้ยว จังหวัดฉะเชิงเทรา. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏราชครินทร์.
ปรารถนา ผกาแก้ว. (2561). การรับรู้วัฒนธรรมองค์กรกับความผูกพันต่อองค์กรของพนักงานกลุ่มเจนเนอเรชั่นเอ็กซ์ และกลุ่มเจนเนอเรชั่นวาย ระดับปริญญาตรีขึ้นไป ในกลุ่มบริษัทผลิตชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. การค้นคว้าอิสระเศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาเศรษฐศาสตร์ธุรกิจ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พรวิภา รุ่งหมี. (2564). วัฒนธรรมองค์การในการรับรู้ของข้าราชการองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น: ศึกษากรณีองค์การบริหารส่วนจังหวัดปทุมธานี. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต.
พชร ชูเกียรติขจร และนิยตา กาวีวงศ์. (2567). วัฒนธรรมองค์การที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพการทำงานของบุคลากรธุรกิจซอฟต์แวร์ในจังหวัดเชียงใหม่. วารสารบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 10(2), 270-276.
วิทยา พยัคฆันตร และเสรี ชัดแช้ม. (2564). การรับรู้วัฒนธรรมองค์การต่อผลการปฏิบัติงานขององค์การ. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 12(1), 143-160.
ศุภาพิชญ์ อินแตง. (2565). วัฒนธรรมองค์กรที่ส่งผลต่อความสุขในการทำงานของกลุ่มเจนเนอร์เรชั่นวาย ในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. สารนิพนธ์การจัดการมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหิดล.
สุรางค์ทิพย์ ตันกุล. (2559). วัฒนธรรมองค์กรและการจัดทำงบประมาณของบริษัทในกลุ่มอุตสาหกรรมเกษตรและอุตสาหกรรมอาหาร ที่จดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย. การค้นคว้าอิสระบัญชีมหาบัณฑิต สาขาบัญชี มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อวิกา โหละสุต. (2562). ความสอดคล้องระหว่างการรับรู้วัฒนธรรมองค์การกับวัฒนธรรมปัจเจกบุคคล ศึกษากรณีสถาบันพยาธิวิทยา ศูนย์อำนวยการแพทย์พระมงกุฎเกล้า. สารนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Cameron, K. S., & Quinn, R. E. (1999). Diagnosing and Changing Organizational Culture: Based on the Competing Values Framework. Addison Wesley.
Cameron, K. S., & Quinn, R. E. (2018). Diagnosing and Changing Organizational Culture: Based on the Competing Values Framework (4th ed). Jossey-Bass.
Cronbach, L. J. (1970). Essential of psychological testing. New York: Harper Row.
Gordon, J. R. (2002). Organizational behavior: A diagnostic approach (7th ed). Prentice Hall.
Handy, C. (2015). The Second curve: Thoughts on reinventing society. Random House Business.
Robbins, S. P., & Judge, T. A. (2017). Organizational Behavior (17th ed). Pearson.
Schein, E. H. (2010). Organizational Culture and Leadership (4th ed). Jossey-Bass.
Trice, H. M., & Beyer, J. M. (1993). The cultures of work organizations. Prentice-Hall, Inc.
Yamane, T. (1973). Statistics: An introductory analysis (3rd ed). Harper & Row.
