แนวทางการพัฒนาสมรรถนะดิจิทัลของบุคลากรองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ในเขตอำเภอเมืองสกลนคร จังหวัดสกลนคร
คำสำคัญ:
สมรรถนะดิจิทัล, บุคลากรองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น, การพัฒนาทักษะดิจิทัลบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1. ระดับสมรรถนะดิจิทัลของบุคลากรองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในเขตอำเภอเมืองสกลนคร จังหวัดสกลนคร 2. เปรียบเทียบสมรรถนะดิจิทัลของบุคลากรองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในเขตอำเภอเมืองสกลนคร จังหวัดสกลนคร ตามปัจจัยส่วนบุคคล และความสัมพันธ์กับปัจจัยด้านองค์กร และ 3. แนวทางการพัฒนาสมรรถนะดิจิทัลของบุคลากรองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในเขตอำเภอเมืองสกลนคร จังหวัดสกลนคร กลุ่มตัวอย่างมี 300 คนและผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 10 คน การเก็บข้อมูลด้วยแบบสอบถาม สัมมนาอิงผู้เชี่ยวชาญ และวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติ ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน และการวิเคราะห์แนวทางการพัฒนาสมรรถนะใช้การวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า สมรรถนะดิจิทัลของบุคลากรอยู่ในระดับมาก บุคลากรที่มีปัจจัยส่วนบุคคลด้านอายุ และอายุงานต่างกันมีสมรรถนะดิจิทัลแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 ยกเว้นด้านเพศ ระดับการศึกษา ตำแหน่ง และการอบรม ส่วนปัจจัยด้านองค์กร เช่น โครงสร้างหน่วยงาน ยุทธศาสตร์องค์กร และระบบงานมีความสัมพันธ์กับสมรรถนะดิจิทัลอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 สำหรับแนวทางพัฒนาที่มีเหมาะสมมี 8 แนวทาง
เอกสารอ้างอิง
กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น. (2566). แผนปฏิบัติการดิจิทัล 5 ปี (พ.ศ. 2566–2570). กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น กระทรวงมหาดไทย. https://www.dla.go.th/upload/ebook/column/2566/8/23819_26621.pdf.
ณัฐชา เกตุกัน. (2564). ปัจจัยที่มีผลต่อการซื้อประกันรถยนต์ ระหว่างผ่านช่องทางตัวแทน/นายหน้า (ออฟไลน์) และช่องทางออนไลน์ในยุคดิจิทัล. สารนิพนธ์การจัดการมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหิดล.
องค์การบริหารส่วนจังหวัดสกลนคร. (2566). การเมืองและการปกครอง. สืบค้น 11 พฤษภาคม 2568 จาก https://www.sakon-pao.go.th/home/การเมืองและการปกครอง-เ/.
Kotler, P., & Keller, K. L. (2016). Marketing management (15th ed.). Pearson Education.
Peters, T. J., & Waterman, R. H. (1982). In search of excellence: Lessons from America’s best-run companies. Harper & Row.
