ปัจจัยที่ส่งผลต่อการมีงานทำของบัณฑิตสาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม
คำสำคัญ:
การมีงานทำ, บัณฑิต, รัฐประศาสนศาสตร์, ทักษะอาชีพบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการมีงานทำของบัณฑิตสาขารัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม ประกอบด้วยปัจจัยด้านบุคคล ด้านการศึกษา ด้านตลาดแรงงาน และด้านเครือข่ายทางสังคม โดยมุ่งเน้นการวิเคราะห์อิทธิพลของปัจจัยผลสัมฤทธิ์ทางการศึกษา (GPA) ทักษะภาษาอังกฤษ ทักษะการสื่อสาร ระยะเวลาการฝึกประสบการณ์วิชาชีพ การแนะแนวอาชีพ และเครือข่ายศิษย์เก่าที่อาจมีผลต่อการมีงานทำของบัณฑิต กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ บัณฑิตที่สำเร็จการศึกษาระหว่างปี พ.ศ. 2563–2566 จำนวน 200 คน ซึ่งได้จากการสุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง (purposive sampling) และทำการเก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามที่มีค่าความเที่ยงตรงของเนื้อหา IOC=0.85 และมีค่าความเชื่อมั่น ค่าสัมประสิทธิ์แอลฟาของ Cronbach เท่ากับ 0.73 และวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา และการวิเคราะห์ถดถอยพหุคูณ (multiple regression analysis) ผลการวิจัยพบว่า ตัวแปรที่มีอิทธิพลอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติต่อการมีงานทำของบัณฑิต ได้แก่ ระยะเวลาฝึกประสบการณ์วิชาชีพ GPA ทักษะภาษาอังกฤษ และทักษะการสื่อสาร ส่วนการแนะแนวอาชีพมีค่าสัมประสิทธิ์ที่มีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญเล็กน้อย ขณะที่เครือข่ายศิษย์เก่าไม่มีความสัมพันธ์ทางสถิติที่ชัดเจน แบบจำลองการวิเคราะห์สามารถอธิบายความแปรปรวนของการมีงานทำได้ร้อยละ 52.4 ดังนั้น ควรส่งเสริมระบบฝึกงานที่มีคุณภาพ พัฒนาหลักสูตรทักษะภาษาอังกฤษและการสื่อสารอย่างเป็นระบบ และการจัดกิจกรรมแนะแนวอาชีพอย่างต่อเนื่อง เพื่อเสริมศักยภาพของนักศึกษาให้สอดคล้องกับความต้องการของตลาดแรงงานในยุคปัจจุบัน
References
กรมการจัดหางาน. (2564). ข้อมูลผู้สำเร็จการศึกษาปี 2564 และประมาณการผู้เข้าสู่ตลาดแรงงาน ปี 2566 - 2567. กองบริหารข้อมูลตลาดแรงงาน กรมการจัดหางาน กระทรวงแรงงาน.
มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. (2566a). ข้อมูลสถิติบัณฑิตและผลการมีงานทำของผู้สำเร็จการศึกษา สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ ปีการศึกษา 2565. คณะรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. (2566b). รายงานผลการติดตามบัณฑิตที่สำเร็จการศึกษา ปีการศึกษา 2565. สำนักงาน ประกันคุณภาพการศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2561). แผนพัฒนาการอุดมศึกษา ระยะที่ 12 (พ.ศ. 2560–2564). กรุงเทพฯ: กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2565). รายงานการติดตามผลการมีงานทำของบัณฑิตในระบบอุดมศึกษาไทย ปีการศึกษา 2564. กรุงเทพฯ: กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม.
สำนักงานประกันคุณภาพการศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. (2566). รายงานผลการติดตามและประเมินผลบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม ปีการศึกษา 2565. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2565). การสำรวจภาวะการทำงานของประชากร ทั่วราชอาณาจักร ไตรมาสที่ 4 : ตุลาคม – ธันวาคม 2566. สำนักงานสถิติแห่งชาติ กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม.
Bills, D. B., Di Stasio, V., & Gërxhani, K. (2017). The Demand Side of Hiring: Employers in the Labor Market. Annual Review of Sociology, 43, 291–310. https://doi.org/10.1146/annurev-soc-081715-074255.
Hanushek, E. A., & Woessmann, L. (2020). The Economic Impacts of Learning Losses. OECD Education Working Paper No. 225. https://doi.org/10.1787/21908d74-en.
Organisation for Economic Co-operation and Development. (2019). OECD Skills Strategy 2019: Skills to Shape a Better Future. OECD Publishing.
Psacharopoulos, G., & Patrinos, H. A. (2018). Returns to investment in education: a decennial review of the global literature. Education Economics, 26(5), 445-458. https://doi.org/10.1080/09645292.2018.1484426.
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis (3rd ed.). New York: Harper & Row.
