การขับเคลื่อนกลยุทธ์ที่ส่งเสริมการพัฒนาวัฒนธรรมท้องถิ่น
คำสำคัญ:
กลยุทธ์, วัฒนธรรมท้องถิ่น, การบริหารเชิงกลยุทธ์, การพัฒนาอย่างยั่งยืนบทคัดย่อ
การพัฒนาวัฒนธรรมท้องถิ่นเป็นแนวทางสำคัญในการเสริมสร้างอัตลักษณ์ของชุมชนและสร้างความเข้มแข็งให้กับสังคม การขับเคลื่อนกลยุทธ์ เพื่อส่งเสริมการพัฒนาวัฒนธรรมท้องถิ่น จำเป็นต้องใช้แนวทางเชิงระบบที่ครอบคลุมการกำหนดนโยบาย การบริหารจัดการ และการบูรณาการความร่วมมือจากทุกภาคส่วน บทความนี้นำเสนอแนวคิดเกี่ยวกับกลยุทธ์ในการพัฒนาวัฒนธรรมท้องถิ่น โดยอาศัยหลักการบริหารเชิงกลยุทธ์ การวิเคราะห์ปัจจัยแวดล้อม และแนวทางปฏิบัติที่เหมาะสมสำหรับสถานศึกษาและชุมชน เนื้อหาของบทความครอบคลุมแนวคิดพื้นฐานเกี่ยวกับกลยุทธ์ ความสำคัญของการกำหนดทิศทางและแผนงานที่สอดคล้องกับบริบทของชุมชน ตลอดจนปัจจัยที่เอื้อต่อการขับเคลื่อนกลยุทธ์ที่มีประสิทธิภาพ นอกจากนี้ ยังกล่าวถึงแนวทางปฏิบัติที่สามารถนำมาใช้ได้จริง เช่น การบูรณาการวัฒนธรรมในหลักสูตรการศึกษา การใช้เทคโนโลยีเพื่อส่งเสริมและเผยแพร่วัฒนธรรมท้องถิ่น และการสร้างเครือข่ายความร่วมมือระหว่างภาครัฐ ภาคเอกชน และประชาชน บทความนี้มีเป้าหมายเพื่อสร้างความเข้าใจเกี่ยวกับแนวทางการขับเคลื่อนกลยุทธ์ที่สามารถนำไปประยุกต์ใช้ในบริบทขององค์กรต่าง ๆ โดยเน้นย้ำถึงความสำคัญของการปรับตัวให้สอดคล้องกับการเปลี่ยนแปลงทางสังคมและเศรษฐกิจ เพื่อให้การพัฒนาวัฒนธรรมท้องถิ่นเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพและยั่งยืน
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. (2564). ดัชนีเมืองอัจฉริยะ ประเทศไทย 2564. กรุงเทพฯ: กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม.
จิตตินันท์ เดชะคุปต์. (2549). จิตวิทยาการบริการ (เอกสารการสอนชุดวิชา หน่วยที่ 1–7). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ณรงค์วิทย์ แสนทอง. (2551). การบริหารผลงานเชิงกลยุทธ์. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
ธงชัย สันติวงษ์. (2540). การวางแผนเชิงกลยุทธ์ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
นงนุช ไพบูลย์รัตนานนท์. (2549). องค์การและการจัดการ. สาขาการจัดการทั่วไป มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.
บุญเลิศ เย็นคงคา. (2549). การจัดการเชิงกลยุทธ์. กรุงเทพฯ: วีเจ พริ้นติ้ง.
ประยงค์ เนาวบุตร. (2557). การจัดการเชิงกลยุทธ์เพื่อพัฒนาคุณภาพการศึกษาใน เอกสารการสอนชุดวิชานโยบายการวางแผนและการพัฒนาคุณภาพการศึกษา. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
พวงรัตน์ เกสรแพทย์. (2543). การวางแผนกลยุทธ์สำหรับนักการศึกษา. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
พักตร์ผจง วัฒนสินธุ์ และพสุ เดชะรินทร์. (2545). การจัดการเชิงกลยุทธ์และนโยบายธุรกิจ (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิภาวัล เลาวกุล. (2553). กลยุทธ์การวางแผนการสื่อสารในภาวะวิกฤตของธนาคารพาณิชย์ไทย. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการประชาสัมพันธ์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไพโรจน์ ปิยะวงศ์วัฒนา. (2556). การจัดการเชิงกลยุทธ์ เทคโนโลยีและนวัตกรรม (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภูริวัจน์ เดชอุ่ม. (2556). การพัฒนาศักยภาพธุรกิจการจัดการประชุมนานาชาติของไทย. วารสารพัฒนบริหารศาสตร์, 53(1), 271–296.
เรวัตร์ ชาตรีวิศิษฎ์, ศิรินทร ภู่จินดา, วิสุทธิ์ สมบูรณ์พันธ์, สุพัตรา ปริยวัฒนานนท์, สุรชัย ประเสริฐศรี, สุพจน์ ศรีนุตพงษ์, พิพัฒน์ ยอดพฤติการ, พิทยา วรปัญญา, พิชญ์สินี พิทยานันท์, พิศิษฐ์ พิทยพงษ์, พิชัย อุตตมะเวทิน, พิชิต วีรังคบ, พิทยา พุกกะณะสุต, พิชญ์สินี วงศ์วัฒนศานต์ และพิพัฒน์ พงษ์สง่า. (2553). การจัดการเชิงกลยุทธ์ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: อินเฮาส์ โนว์เลจ.
วรางคณา ผลประเสริฐ. (2554). หน่วยที่ 1 แนวคิดการจัดการเชิงกลยุทธ์ ในเอกสารการสอนชุดวิชาการจัดการเชิงกลยุทธ์ในการบริหารโรงพยาบาล. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
วิเชียร วิทยอุดม. (2555). ทฤษฎีองค์การ Organization Theory (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ธนธัชการพิมพ์.
สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน (องค์การมหาชน). (2559). คู่มือ การส่งเสริมการพัฒนา “ระบบเศรษฐกิจฐานราก”. กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.
สมชาย ภคภาสน์วิวัฒน์. (2543). กลยุทธ์การแข่งขันของธุรกิจ (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: มติชน.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2553). คู่มือการขับเคลื่อนกลยุทธ์. สำนักบริหารงานการมัธยมศึกษาตอนปลายกระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2566). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13
พ.ศ. 2566-2570. สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. https://www.nesdc.go.th/the-national-economic-and-socialdevelopment-plan/the-thirteenth-plan-2023-2027/.
สิริมนต์ นฤมลสิริ, ฉลอง ชาตรูประชีวิน, อนุชา กอนพ่วง และ คมกฤช จำปาสุต. (2557). กลยุทธ์การบริหารงานวิชาการของวิทยาลัยเทคนิค สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. วารสารศึกษาศาสตร์และนวัตกรรม มหาวิทยาลัยนเรศวร, 16(2), 82–91.
สุพานี สฤษฎ์วานิช. (2553). การบริหารเชิงกลยุทธ์: แนวคิดและทฤษฎี (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุมน คณานิตย์. (2552). รูปแบบการวางแผนกลยุทธ์ด้านความปลอดภัยในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย ฉบับวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี, 3(2), 21–31.
อนิวัช แก้วจำนง. (2555). การจัดการเชิงกลยุทธ์ = Strategic Management. สงขลา: นาศิลป์โฆษณา.
อวยชัย วะทา. (2555). กลยุทธ์การพัฒนาผู้นำองค์กรชาวบ้านเพื่อส่งเสริมการอนุรักษ์ป่าชุมชนจังหวัดมหาสารคาม. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชายุทธศาสตร์การพัฒนาภูมิภาค มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
อารีย์ แผ้วสกุลพันธ์. (2553). การจัดการเชิงกลยุทธ์. กรุงเทพฯ: ศูนย์ส่งเสริมวิชาการ.
Geertz, C. (1973). The interpretation of cultures. New York: Basic Books.
Hitt, M. A., Ireland, D. R., & Hoskisson, R. E. (2005). Strategic management: Competitiveness and globalization (5th ed.). Mason, OH: South-Western College Publishing.
Porter, M. E. (1996). What is strategy? Harvard Business Review, 74(6), 61-78.
Rothaermel, F. T. (2013). Strategic management: Concepts and cases. New York, NY: McGraw-Hill Education.
Wright, P. L., Pringle, C. D., & Kroll, M. J. (1992). Strategic management: Text and cases. Boston: Allyn and Bacon.
