รัฐประศาสนศาสตร์สมัยใหม่เพื่อการพัฒนาสังคมที่มีประสิทธิภาพและยั่งยืน
บทคัดย่อ
รัฐประศาสนศาสตร์เป็นศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับการบริหารงานของภาครัฐและภาคเอกชนและมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ได้มีการเปลี่ยนแปลงมาเป็นรัฐประศาสนศาสตร์สมัยใหม่ที่พยายามนำหลักการแยกการเมืองกับการบริหารมาใช้ และวางหลักการจัดการแนวใหม่ให้กับรัฐประศาสนศาสตร์ในด้านการปฏิบัติได้ปฏิรูประบบราชการตามความคิดของการสร้างระบบราชการใหม่ การสร้างสังคมที่มีประสิทธิภาพและยั่งยืนต้องเป็นการพัฒนาที่มีความสมดุล ได้แก่ เศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อม ไม่ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงของสังคม วัฒนธรรม และความเป็นอยู่ของประชาชนแบบทำลายล้าง และไม่ทำลายสิ่งแวดล้อม รัฐประศาสนศาสตร์สมัยใหม่ถือเป็นแนวคิดหนึ่งที่สำคัญในการพัฒนาสังคมที่มีประสิทธิภาพและยั่งยืน
References
ติน ปรัชญพฤทธิ์. (2535). รัฐประศาสนศาสตร์เปรียบเทียบ: เครื่องมือในการบริหารประเทศ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชุมพร สังขปรีชา. (2529). บริหารรัฐกิจใหม่. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
ทรงพล โชติกเวชกุล และคณะ. (2563). รัฐประศาสนศาสตร์กับการพัฒนาท้องถิ่นที่ยั่งยืน. Journal of Modern Learning Development 5(1): 262-271.
ประดิษฐ์ ดีวัฒนกุล, ธนภาค บุ้งจันทร์ และธนากร สุระขันธ์. (2564). วิวัฒนาการรัฐประศาสนศาสตร์สมัยใหม่. วารสารรัชตภาคย์ 15(42): 13-23.
พระครูปลัดประวิทย์ และพระครูใบฎีกาอภิชาติ. (2565). รัฐประศาสนศาสตร์แนวใหม่กับการพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสารศิลปะศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ 4(3): 587-599.
พันธวัฒน์ ภูมิรัง และวิทยา ทองดี. (2565). สังคมไทยกับการพัฒนาแบบยั่งยืนตามแนวพระพุทธศาสนา. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พฤทธิ์ ศิริบรรณพิทักษ์. (2553). การจัดการศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน: พื้นฐานการศึกษาด้านเศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ไทยสัมพันธ์.
วินิต ทรงประทุม. (2539). “ความยากและความหมายของรัฐประศาสนศาสตร์” ในวินิต ทรงประทุม และวรเดช จันทรศร. (บรรณาธิการ). การประสานแนวคิดและขอบข่ายของรัฐประศาสนศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
สมพร แสงชัย. (2550). สิ่งแวดล้อม: อุดมการณ์ การเมืองและการพัฒนาที่ยั่งยืน. กรุงเทพฯ: สำนักพัฒนาบัณฑิตศึกษา สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
สร้อยตระกูล (ติวยานนท์) อรรถมานะ. (2540). สาธารณบริหารศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สรายุทธ กันหลง และสัมฤทธิ์ กางเพ็ง. (2555). เอกสารประกอบการสอนวิชา ระเบียบวิจัยทางรัฐประศาสนศาสตร์ (Research Methodology in Public administration). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตขอนแก่น.
สัมฤทธิ์ ยศสมศักดิ์. (2548). หลักรัฐประศาสนศาสตร์ แนวคิดและทฤษฎี (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: บริษัท รัตนพรชัย จำกัด.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 12 พ.ศ. 2560-2564. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2562). ยุทธศาสตร์ชาติ พ.ศ. 2561-2580 (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ. (2556). วิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี และนวัตกรรมเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน. ปทุมธานี: สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ.
อนันตชัย ยูรประถม และคณะ. (2557). ความหมายการพัฒนาอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ: ศูนย์พัฒนาความรับผิดชอบต่อสังคม ตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย.
อภิชาต สถิตนิรามัย. (2555). รัฐธรรมนูญ การกระจายอำนาจและการมีส่วนร่วมของประชาชน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เดือนตุลา.
อุทัย เลาหวิเชียร. (2541). รัฐประศาสนศาสตร์ : ลักษณะวิชาและมิติต่าง ๆ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ที พี เอ็น เพรส.
อุทัย เลาหวิเชียร, ปรัชญา เวสารัชช์ และเฉลิมพล ศรีหงษ์. (2523). “รัฐประศาสนศาสตร์: ขอบข่ายสถานภาพและพัฒนาการในประเทศไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: แสงรุ้งการพิมพ์.
Denhardt, R. B., & Denhardt, J. V. (2007). The new public service: Serving, not steering. New York: M.E. Sharpe.
Denhardt, R. B., & Denhardt, J. V. (2015). Public administration: An action orientation (8th ed.). London: Cengage Learning.
Henry N. (2009). Public Administration and Public Affairs. New York: Longman.
Menzel, D.C. (2010). Public administration and the development of effective governance. New York: M.E. Sharpe.
Perry, J. L. (2015). Public administration: An introduction. New York: Routledge.
Rainey, H. G. (2014). Understanding and managing public organizations (5th ed.). California: Jossey-Bass.
Roberts, N. C. (2004). Public deliberation in an age of direct citizen participation. American Review of Public Administration, 34(4), 315-353. https://doi.org/10.1177/0275074004269380
Roosa, S. A. (2010). Sustainable Development Handbook. Georgia Atlanta: Fairmont Press.
