กระบวนการเรียนรู้แบบนำตนเองเพื่อการส่งเสริมทักษะการเรียนรู้ตลอดชีวิต สำหรับผู้เรียนนอกระบบการศึกษาในพื้นที่ชานเมือง
คำสำคัญ:
ทักษะการเรียนรู้ตลอดชีวิต, ผู้เรียนนอกระบบการศึกษา, การศึกษาพื้นที่ชานเมือง, การเรียนรู้แบบนำตนเองบทคัดย่อ
การวิจัยเรื่องนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาแนวทางการจัดการเรียนรู้แบบนำตนเองเพื่อส่งเสริมทักษะการเรียนตลอดชีวิตของผู้เรียนศึกษานอกระบบในพื้นที่ชานเมือง 2) เพื่อเสนอแนวทางการเรียนรู้แบบนำตนเองที่ส่งเสริมทักษะการเรียนตลอดชีวิตสำหรับผู้เรียนนอกระบบการศึกษาในพื้นที่ชานเมือง กลุ่มเป้าหมายคือ 1) ผู้เรียนที่ศึกษานอกระบบการศึกษา 2) ผู้บริหารและครู กศน.ตำบล ครูศูนย์การเรียนชุมชน รวมทั้งสิ้นจำนวน 18 คน เครื่องมือที่ใช้ในงานวิจัยได้แก่ 1) แบบการสัมภาษณ์เชิงลึก และ 2) แบบวิเคราะห์เอกสาร การเก็บข้อมูลใช้วิธีการศึกษาข้อมูลขั้นพื้นฐาน วิเคราะห์ปัญหา สังเคราะห์แนวคิดใหม่และสรุปอภิปรายผลการวิจัย
ผลการวิจัยพบว่า
- กระบวนการการเรียนรู้แบบนำตนเองที่ส่งเสริมทักษะการเรียนรู้ตลอดชีวิตสำหรับผู้เรียนนอกระบบการศึกษามีทั้งหมด 4 ขั้นตอนได้แก่ 1) ครูให้ผู้เรียนวิเคราะห์ตนเอง 2) บทบาทผู้สอนเป็นอำนวยความสะดวกในการเรียนรู้ 3) ขั้นปฏิบัติการ และ 4) ประเมินเเละให้ข้อมูลย้อนกลับ
- ข้อเสนอแนวทางการเรียนรู้แบบนำตนเอง ประกอบไปด้วย 4 ด้านได้แก่ 1) ด้านการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ 2) ด้านการเตรียมความพร้อมของผู้สอนและบุคลากรในสถานศึกษา 3) ด้านสื่อและแหล่งการเรียนรู้ 4) ด้านการวัดและประเมินผลการศึกษา
References
จารุวรรณ เขียวน้ำชุม. (2560). รูปแบบแนวคิดทฤษฎีละงานวิจัยเกี่ยวกับปัจจัยเชิงสาเหตุของการเรียนรูปแบบนำตนเอง. Journal of HR Intelligence : HRi, 12(1), 131-133.
ชาญสิทธิ์ รัตนาวงศ์ไชยา. (2556). ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยด้านความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยการชี้นำตนเองกับความสำเร็จทางวิชาการของนักศึกษานอกระบบโรงเรียนที่ใช้วิธีเรียนแบบทางไกล. [ครุศาสตรมหาบัณฑิต]. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระราชบัญญัติส่งเสริมการเรียนรู้ พ.ศ.2566. (2566, 18 มีนาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 140 ตอนที่ 201. หน้า 60-72.
เพ็ญพักตร์ ชวยพันธ์. (2558). “การจัดการเรียนรู้โดยผู้เรียนนำตนเอง (Self-Directed Learning)”. penpakchauypan.wordpress. จาก https://penpakchauypan.wordpress.com.
มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ. (2566). การเรียนรู้ตลอดชีวิต (Lifelong Learning). จาก https://shorturl.asia/Fx1fL
ระวี จูฑศฤงค์ (สัจจโสภณ). (2565). การศึกษาแนวปฏิบัติที่ดีสำหรับการจัดการศึกษาของสถาบันอุดมศึกษาเพื่อสังคมสูงอายุทั้งในและต่างประเทศ. (ธรรมมา เจียรธราวานิช, ผู้สัมภาษณ์)
ระวี จูฑศฤงค์. (2564). มโนทัศน์ (CONCEPT) ของการศึกษานอกระบบโรงเรียนและการศึกษาตามอัธยาศัย เหมือนหรือแตกต่างกันอย่างไร. CYDEDUCHULA. จาก. https://shorturl.asia/L85GO
วรินทร สิริพงษ์ณภัทร และชรินทร์ มั่งคั่ง (2567). แนวทางการเรียนรู้แบบนาโนเพื่อส่งเสริมทักษะการเรียนรู้ตลอดชีวิตของนักเรียนในสังคมยุควิถีถัดไป. วารสารวิทยาการจัดการเรียนรู้และศึกษาศาสตร์, 3(1), 1-24.
วิชัย วงษ์ใหญ่ เเละมารุต พัฒผล. (2564). การเรียนรู้แบบนำตนเองเชิงสร้างสรรค์. ศูนย์ผู้นำนวัตกรรมหลักสูตรและการเรียนรู้.
สำนักงานปฏิรูปการศึกษา. (2545). แนวทางการบริหารและการจัดการศึกษาในเขต พื้นที่การศึกษาและสถานศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : สำนักงานปฏิรูปการศึกษา.
สำนักงานสภานโยบายการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรมแห่งชาติ. (2564). Lifelong Learn-ing แผนส่งเสริมการเรียนรู้ตลอดชีวิตให้คนไทยพร้อมรับทุกวิกฤตการณ์โลก. https://www.nxpo.or.th/th/
สิรินธร สินจินดาวงศ์, และ ผุศดี กลิ่นเกษร. (2563). การเรียนรู้ตลอดชีวิตสำหรับผู้สูงวัย. ประชุมวิชาการและเผยแพร่ผลงานวิจัยคัดสรร สาขาวิชาศึกษาศาสตร์ระดับชาติ ครั้งที่ 4 หัวข้อ “การศึกษายุค Digital Disruption” วันที่ 1-2 กุมภาพันธ์ 2563 ณ โรงแรมชาโต เดอ เขาใหญ่ อ.ปากช่อง จ.นครราชสีมา หน้า 70-83.
สุนีรัตน์ ปัตถาทุม, ธีระ ภูดี และ ศักดิ์สิทธิ์ ฤทธิลัน. (2557). การศึกษาการดำเนินงานการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัยตำบล สังกัดสำนักงานส่งเสริมการศึกษานอกระบบและการศึกษา ตามอัธยาศัยจังหวัดมุกดาหาร. วารสารมหาวิทยาลัยนครพนม, 4(2), 60-65.
เสาวลักษณ์ พันธบุตร. (2560). อยู่อย่างคนร่วมสมัยในยุคดิจิทัล. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสื่อสารสังคม, 5(2), 163-167
อรอำไพ บุรานนท์. (2554). แนวทางการส่งเสริมการเรียนรู้ตลอดชีวิตตามความต้องการของผู้สูงอายุ ศูนย์บริการผู้สูงอายุดินแดง สังกัดกรุงเทพมหานคร[วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
อัมพร พงษ์กังสนานันท์. (2550). การพัฒนารูปแบบการจัดการศึกษานอกระบบในสถานศึกษาขั้นพื้นฐานเพื่อส่งเสริมการศึกษาตลอดชีวิต[ดุษฎีนิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
Candy, P.C. (1991). Self - direction for lifelong learning: A comprehensive guide to theory and Practice, San Francisco : Jossey-Bass.
Griffin, C. (1983). Curriculum Theory in Adult Lifelong Education. London: croom Helm.
Hiemstra, R. (1994). Helping learners take responsibility for self-directed activities. in R. Hiemstra & R. Brockett (Eds.), New Direction for Adult and Continuing Educa-tion Overcoming Resistance to Self-direction in Adult Learning, 64. San Francis-co, CA: Jossey Bass.
Knowles, M.S. (1975). Self-directed learning: A guide for learners and teachers. New York: Association Press.
La belle, T.J. (1982). Formal, nonformal and informal education: A Holistic Perspective on lifelong learning. International Review of Education, P.161 The Hague: Ham-burg and Martinus Nijhoff Publishers.www.nfe.go.th/0405/NFE-note/nattebee02.html
Tough, A. (1971). The adult’s learning projects. form http://ieti.org/tough/books/alp.htm.
Brigg, S. (2015). 20 Steps Towards More Self-Directed Learning. Open Colleges. from https://www.opencolleges.edu.au/.../29-steps-toward-more.../
Anderson, J. (2020). The coronavirus pandemic is reshaping education. QUARTZ. form https://qz.com/1826369/how-coronavirus-is-changing-education/
Downloads
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2025 วารสารการจัดการยุคใหม่ มหาวิทยาลัยชินวัตร
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
