Digital Buddhist Economics Learning Management Approach to Promotes Sustainable Citizenship in the Digital Society of Secondary School Students
Keywords:
Digital Buddhist Economics Education, Sustainable Citizenship, Digital SocietyAbstract
The research objectives for (1) Studying the learning management process digital economics Buddhist which promote to be the sustainable citizenship of secondary school students, and (2) proposing trend of the learning management process digital economics Buddhist which promote to be the sustainable citizenship of secondary school students. This is qualitative research. The research methodology involved the collection of data through document analysis and semi-structured interviews conducted with nine teachers specializing in social studies at the secondary school students.
The results of this research reveal that: (1) The learning management process consists of a total of 6 steps: T (Topic), I (Inspect), M (Make progress), E (Epitomize), R (Recommend) and S (Spread) and (2) The learning management guidelines consist of three dimensions: 1) learning activity organization; 2) media and learning resources; and 3) assessment and evaluation.
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้แกนกลางกลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรมตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
นิติบดี ศุขเจริญ และเปศล ชอบผล. (2565). การจัดการเรียนรู้เชิงรุก เพื่อพัฒนาการคิดขั้นสูง: การวิเคราะห์อภิมาน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยธนบุรี, 16(1). 79-92.
เยาวเรศ ภักดีจิตร, บังอร ทิวาพรภานุกูล, และทิพรัตน์ มาศเมธาทิพย์(2563). รูปแบบการบูรณาการกิจกรรมการเรียนรู้โดยใช้เทคโนโลยีดิจิทัลสรรค์สร้างนวัตกรรมที่ส่งเสริมทักษะการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 ของนักศึกษาคณะครุศาสตร์. มรม., 14(3), 159-172.
ศิระ ประเสริฐศักดิ์, อรุณกมล จันทรส, กาญจนา บุญส่ง, และนิภา เพชรสม. (2566). การวัดและประเมินผลการเรียนรู้ตามสภาพจริงในยุคดิจิทัล. วารสาร มจร เพชรบุรีปริทรรศน์, 6(2), 83-99. https://so03.tci-thaijo.org/index.php /JPR/article/view/ 269436/181351.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์. (2559). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 34. โรงพิมพ์พระพุทธศาสนาของธรรมสภา
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2565). แผนพัฒนาการศึกษาขั้นพื้นฐาน (พ.ศ. 2566 - 2570) ของสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. https://www.obec.go.th/archives/813787
อพัชชา ช้างขวัญยืน, รุจโรจน์ แก้วอุไร,วินัย วงษ์ไทย, และเอื้อมพร หลินเจริญ. (2564). การจัดการเรียนเชิงรุกเพื่อส่งเสริมความเป็นพลเมืองดิจิทัล. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร,23(3), 452-465.
อภิชัย พันธเสน. (2558). พุทธเศรษฐศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 4). อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
Jaufar, S. (2021). Shaping of sustainable citizenship among young people of Kulhudhuffushi, Maldives and Hamilton. New Zealand: context, Sustain Earth.
Kurian, P. A., Munshi, D., & Bartlett, R. V. (2014). Sustainable citizenship for a technological world: negotiating deliberative dialectics. Citizenship Studies, 18(3-4), 435-451.
Ministry of Digital Economy and Society. (2019). Thailand digital economy and society development plan (2018-2037). Office of National Digital Economy and Society Commission.
Poeck, K. Van, Vandenabeele, J. & Bruyninckx H. (2009). SUSTAINABLE CITIZENSHIP AND EDUCATION. Conference 'Lifelong Learning Revisited: What Next? At: Stirling, Scotland.
UNESCO. (2017). Fostering digital citizenship education in Asia-Pacific. https://bangkok.unesco.org/ content/fostering-digital-citizenship-education-asia-pacific
United Nations. (2024). Sustainable development goals. The United Nations. https://www.un.org/ sustainabledevelopment/globalpartnerships/.
Wikramanayake, G. (2005). Impact of Digital Technology on Education. In 24th National Information Technology Conference.
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Journal of Modern Management SHINAWATRA UNIVERSITY
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
