องค์ประกอบของวัฒนธรรมการกินเจในสังคมไทย: กรณีศึกษาการกินเจในกรุงเทพมหานคร

ผู้แต่ง

  • ยงเหมย จาว สาขาวิชาพัฒนศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
  • ดวงกมล บางชวด สาขาวิชาพัฒนศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
  • สืบพงศ์ ช้างบุญชู สาขาวิชาภาษาจีน ภาควิชาตะวันออก คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

คำสำคัญ:

วัฒนธรรมการกินเจ, องค์ประกอบของวัฒนธรรม, กรุงเทพมหานคร

บทคัดย่อ

         บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาองค์ประกอบของวัฒนธรรมการกินเจในสังคมไทย เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยการศึกษาเอกสาร การสัมภาษณ์เชิงลึกจากผู้ให้ข้อมูลหลัก ได้แก่ บุคลากรของสถานที่สำคัญที่จัดพิธีการกินเจและผู้กินเจ รวมเป็นจำนวน 21 คน นอกจากนี้ ใช้วิธีการสังเกตการณ์แบบไม่มีส่วนร่วมในสถานที่จัดพิธีการกินเจ 11 แห่ง เพื่อรวบรวมข้อมูล และนำมาวิเคราะห์องค์ประกอบของวัฒนธรรมการกินเจ

ผลการศึกษาพบว่า 1) ด้านองค์มติ สื่อถึงความเชื่อทางศาสนาพุทธนิกายมหายานและศาสนาเต๋าซึ่งมีการนับถือดวงดาวเช่นกัน พุทธศาสนิกชนมหายานจะสละโลกียวิสัยและบำเพ็ญศีลเพื่อเป็นการบูชานพราชาพุทธเจ้าในช่วงเทศกาลกินเจเดือน 9 ส่วนศาสนาเต๋านับถือและจะบูชาเทพนพราชาและเทพกฤติกามาตุ หลักการในการกินเจช่วยให้การกินเจเป็นไปอย่างถูกต้องตามความเชื่อ 2) ด้านองค์การ มีองค์การทั้งภาครัฐ ภาคเอกชน และภาคประชาสังคมร่วมในการสืบสานและเผยแพร่วัฒนธรรมกินเจรวมถึงการจัดงานเทศกาลกินเจและพิธีกรรมต่าง ๆ 3) ด้านองค์พิธีการ การกินเจในลักษณะกินเป็นกิจวัตรไม่มีการจัดพิธีกรรมโดยเฉพาะสำหรับการกินเจในช่วงเทศกาลกินเจมีการจัดพิธีกรรมใหญ่และพิธีกรรมประจำวัน พิธีกรรมสำคัญเช่น พิธีอัญเชิญพระนวราชาพุทธะ (กิ๋วอ๊วงฮุกโจ้ว) ฯลฯ ในศาสนาพุทธมหายานและศาสนาเต๋ามีลักษณะคล้ายกัน 4) ด้านองค์วัตถุ รวมถึงสถานที่สำสำคัญ อาหารเจ และสัญลักษณ์ที่สำคัญมีบทบาทสำคัญในการสื่อความหมายและส่งเสริมความเข้าใจเกี่ยวกับหลักการและวัตถุประสงค์ของเทศกาล

เอกสารอ้างอิง

กฤตยกร ส่งต่าย และ วลัยพร รัตนเศรษฐ. (2565). ความร่วมมือของภาครัฐ ภาคเอกชน และภาคประชาสังคม ในการขับเคลื่อนนโยบายเศรษฐกิจสร้างสรรค์ อำเภอเมืองสกลนคร จังหวัดสกลนคร. วารสารบัณฑิตวิทยาลัย, 11(3), 503-518.

กุลธิดา อู่บูรณกุล. (2555). กระบวนการสื่อสารเพื่อสืบทอดประเพณีถือศีลกินผักจังหวัดภูเก็ต (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). สืบค้นจาก http://cuir.car.chula.ac.th/handle/123456789/37615

เกตุมาตุ ดวงมณี. (2558). พลวัต ความหมาย อิทธิพล และความเชื่อ ของคำศัพท์ภาษาจีนที่ปรากฏในบริบทประเพณีกินเจของชาวไทยเชื้อสายจีนในจังหวัดตรัง. มหาวิทยาลัยวลัยลักษณ์สงขลา.

ชลธิชา นิสัยสัตย์ และ วัชรี ปั้นนิยม. (2562). ลักษณะเด่นและพลวัตของเทศกาลกินเจโรงเจบ้านหมู่ ตำบลสาวชะโงก อำเภอบางคล้า จังหวัดฉะเชิงเทรา ในบริบทสังคมไทยร่วมสมัย. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 28(1), 73-97.

ถาวร สิกขโกศล. (2558). อันเนื่องด้วยเทศกาลกินเจ. กรุงเทพมหานคร: สมาคมเผยแผ่คุณธรรม “เต็กก่า” จีจินเกาะ.

ธนัสถ์ สุวัฒนมหาตม์. (2549). เทศกาลกินเจในเดือนเก้า. กรุงเทพมหานคร: สมาคมเผยแผ่คุณธรรม “เต็กก่า” จีจินเกาะ.

ธนัสถ์ สุวัฒนมหาตม์. (2551). เทศกาลกินเจในเดือนเก้าและปิตุมาตาอนันคุณทุรกตเวทิตาสูตร. ศูนย์ไทยธิเบต: บริษัทส่องศยามจำกัด.

ปณิตา สระวาสี. (2559,29 กันยายน). ประเพณีกินเจและกินผัก. สืบค้นจาก https://mgronline.com/business/detail/9590000098147

ประภัสสร โพธิ์ศรีทอง. (2558, 1 เมษายน). โลกาภิวัตน์กับการจัดการวัฒนธรรม. สืบค้นจาก http://www.oknation.net/blog/thaitourismsociety/2013/10/04 /entry-1

พวงผกา ประเสริฐศิลป์. (2541). พื้นฐานวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพมหานคร: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สถาบันราชภัฏสวนดุสิต.

รัชดาภรณ์ เสนางาม. (2544). ความรู้และบริโภคนิสัยของผู้ที่รับประทานอาหารเจในเขตอำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่. เชียงใหม่ : บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. สืบค้นจาก http://repository.cmu.ac.th/handle/6653943832/27693.

เรือนแก้ว ภัทรานุประวัติ. (2552). เทศกาลและพิธีกรรมสำคัญของศาลเจ้าจีนในจังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยหอการค้าไทย, 29(3), 113-138.

วิเชียร รักการ. (2529). วัฒนธรรมและพฤติกรรมของไทย. กรุงเทพมหานคร: โอ.เอส.พริ้นติ้งเฮ้าส์.

ศิลปชัย ศรีเกียรติ. (2541). ความสัมพันธ์ระหว่างวัฒนธรรมโรงเรียนกับประสิทธิผลของโรงเรียนขยายโอกาสทางการศึกษา สำนักงานคณะกรรมการการประถมศึกษาแห่งชาติ ในเขตการศึกษา 6 (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยบูรพา, จังหวัดชลบุรี.

สำนักงานเขตสัมพันธวงศ์. (2562). โครงการประเพณีงานเจเยาวราช. สืบค้นจาก https://www.oic.go.th/FILEWEB/CABINFOCENTER9/DRAWER068/GENERAL/DATA0001/00001665.PDF

หน้าที่ของวัฒนธรรม. (2556, 22 มิถุนายน). สืบค้นจาก https://traditionofthailand.blogspot.com/2013/06/blog-post_22.html

อรหทัย รุ่งทวีวรนิตย์. (2550). บทบาทของเทศกาลกินเจในสังคมไทย (การศึกษาค้นคว้าอิสระศิลปะศาสตรมหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์), มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, กรุงเทพมหานครฯ.

Business Today. (2562, 26 กันยายน). กินเจแบบประหยัดใช้เงินน้อยลง แต่เทรนด์คนกินเพิ่มขึ้น. สืบค้นจาก https://www.businesstoday.co/bt-news/26/09/2019/7327/

Fan Jun. (2019). Big Dipper belief and Thai-Chinese belief ritual of “Nine Emperor's Fast days”. Proceedings of the 2nd International Conference on Chinese Studies 2019 (pp. 199-211).สืบค้นจาก https://chin.buu.ac.th/public/backend/upload/chin.buu.ac.th/research/file/research162789903600160500.pdf

MGR Online. (2552). ททท.พึ่งเทศกาลกินเจดันนักท่องเที่ยวต.คพุ่ง. สืบค้นจาก https://mgronline.com/daily/detail/9520000109760

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2024-08-30

รูปแบบการอ้างอิง

จาว ย. ., บางชวด ด. ., & ช้างบุญชู ส. . (2024). องค์ประกอบของวัฒนธรรมการกินเจในสังคมไทย: กรณีศึกษาการกินเจในกรุงเทพมหานคร. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ปริทัศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง, 12(2), 118–137. สืบค้น จาก https://so15.tci-thaijo.org/index.php/jhssrlpru/article/view/2154

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย