การแปลสำนวนจีนประเภทสูอี่ว์ (汉语俗语) เป็นภาษาไทยในนวนิยายเรื่อง “เหวินเฉิง เมืองไร้ตัวตน《文城》” ของหยูหัว ฉบับแปลภาษาไทย โดย รำพรรณ รักศรีอักษร
คำสำคัญ:
การแปลภาษาจีน-ไทย, สำนวนจีนประเภทสูอี่ว์, เหวินเฉิง เมืองไร้ตัวตน, หยูหัว, รำพรรณ รักศรีอักษรบทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการแปลสำนวนจีนประเภทสูอี่ว์เป็นภาษาไทยในนวนิยายเรื่อง “เหวินเฉิง เมืองไร้ตัวตน《文城》” ของหยูหัว ฉบับแปลภาษาไทย โดยรำพรรณ รักศรีอักษร ผลการศึกษา พบว่ารูปแบบของการแปลคำที่เท่ากับต้นฉบับในด้านการแปลสำนวนจีนประเภทสูอี่ว์เป็นภาษาไทย สามารถแยกประเภทออกเป็น 3 รูปแบบ ได้แก่ 1) การแปลคำที่มีความหมายของภาษาเท่ากับต้นฉบับ 2) การแปลคำที่มีรูปแบบของภาษาเท่ากับต้นฉบับ 3) การแปลคำที่มีวัฒนธรรมและค่านิยมเท่ากับต้นฉบับ ทั้งนี้ ผู้วิจัยพบว่าสาเหตุที่ทำให้ผู้แปลสามารถแปลสำนวนจีนประเภทสูอี่ว์เป็นภาษาไทยให้มีความเทียบเท่ากับต้นฉบับคือ 1) รำพรรณรักศรีอักษรเป็นผู้แปลที่ได้แปลผลงานของหยูหัวจำนวน 4 เล่ม ซึ่งมีความเชี่ยวชาญในด้านภาษาจีนและลีลาการเขียนของหยูหัว จึงสามารถถ่ายทอดสำนวนจีนประเภทสูอี่ว์เป็นภาษาไทยได้อย่างดี 2) สำนวนจีนประเภทสูอี่ว์ส่วนใหญ่เป็นประโยคภาษาพูดที่มีความหมายตามตัวอักษรหรือความหมายเชิงเปรียบเทียบ จึงสามารถเข้าใจความหมายได้ตามบริบท 3) วรรณกรรมจีนพากย์ไทยได้ถูกตีพิมพ์และเผยแพร่ในประเทศไทยและมีอิทธิพลต่อภาษาไทย สำนวนจีนประเภทสูอี่ว์บางสำนวนที่ปรากฏในวรรณกรรมจีนพากย์ไทยได้รับความนิยมในหมู่ชาวไทยและค่อย ๆ พัฒนาเป็นสำนวนไทย ซึ่งจะทำให้ผู้อ่านชาวไทยเข้าใจต้นฉบับภาษาจีนได้ง่ายขึ้น อนึ่ง ผู้แปลใช้กลวิธีการแปลที่หลากหลาย ซึ่งทำให้บทแปลไม่เพียงแต่ถ่ายทอดความหมาย รูปแบบ วัฒนธรรมและค่านิยมของภาษาที่สื่อเท่ากับต้นฉบับ และทำให้ผู้อ่านชาวไทยสามารถเข้าใจความหมายหรือเจตนาของผู้ประพันธ์ที่จะสื่อได้เหมือนผู้อ่านชาวจีน ทั้งยังรักษาลีลาการเขียนของผู้ประพันธ์ได้อย่างดี
เอกสารอ้างอิง
กนกพร นุ่มทอง. (2552). การศึกษาการแปลวรรณกรรมจีนเรื่องไซ่ฮั่นในสมัยรัชกาลที่ 1. วารสารมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 16(2), 86-98.
กนกพร นุ่มทอง. (2563). ทักษะการแปลภาษาจีนเป็นภาษาไทย (พิมพ์ครั้ง 1). กรุงเทพฯ: ภาควิชาภาษาตะวันออก คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
กนกพร นุ่มทอง, และศิริวรรณ ลิขิตเจริญธรรม. (2562). หลักและข้อควรระวังในการแปลจีน-ไทย ไทย-จีน. วารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 12(2), 135-137.
กิมย้ง. (2546). ก๊วยเจ๋ง ยอดวีรบุรุษ [射雕英雄传] (น.นพรัตน์, แปล) (พิมพ์ครั้ง 1). กรุงเทพฯ: สยามอินเตอร์บุ๊คส์.
เถกิง พันธุ์เถกิงอมร. (2528). พัฒนาการ บทบาท และอิทธิพลในไทย. วารสารวิชชา มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช, 9(3), 21-69.
บุรินทร์ ศรีสมถวิล. (2556). การศึกษาเปรียบเทียบการแปลสำนวนในเฟิงเสินเหยี่ยนอี้กับห้องสินฉบับพากย์ไทยสมัยรัชกาลที่สองและสำนวนแปลของวิวัฒน์ ประชาเรือง
วิทย์. วารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 6(6), 182-216.
บุรินทร์ ศรีสมถวิล. (2562). การก้าว “ไม่” ข้ามความเป็นอื่นด้านภาษาในพระราชนิพนธ์เรื่อง “แก้วจอมซน” ฉบับพากย์จีน. วารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์,
(2), 259-315.
แพร จิตติพลังศรี. (2562). การแปลและวรรณกรรมวิจารณ์. ใน สุรเดช โชติอุดมพันธ์ (บ.ก.), นววิถี วิธีวิทยาร่วมสมัยในการศึกษาวรรณกรรม (น. 497-564). กรุงเทพฯ:
สำนักพิมพ์ศยาม.
ภาวัชญา มัชฌิมดำรง, และบุรินทร์ ศรีสมถวิล. (2566). การก้าว “ไม่” ข้ามความเป็นอื่นด้านการแปลสำนวนจีนเป็นภาษาไทย ในบทบรรยายใต้ภาพซีรีส์จีนเรื่อง “ข้านี่แหละ
องค์หญิงสาม”. มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ปริทัศน์, 11(2), 95-114.
มานิต เจียรบรรจงกิจ. (2542). ชุมนุมสำนวนจีน (เล่ม 1) (พิมพ์ครั้ง 1). กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554 (พิมพ์ครั้ง 2). กรุงเทพฯ: บริษัทนานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์จำกัด.
รำพรรณ รักศรีอักษร. (2566). เหวินเฉิง เมืองไร้ตัวตน (พิมพ์ครั้ง 1). กรุงเทพฯ: บริษัทนานมีบุ๊คส์จำกัด.
วิสิฐศักดิ์ ผิวผ่อง, และบุรินทร์ ศรีสมถวิล. (2566). การก้าว “ไม่” ข้ามความเป็นอื่นด้านการแปลสำนวนจีนเป็นภาษาไทยในบทบรรยายใต้ภาพซีรีส์จีนเรื่อง “ถักทอรักที่
ปลายฝัน”. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ปริทัศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง, 11(3), 27-45.
โหราจารย์. (2555). กวนอู ยอดขุนพลคนคุณธรรม (พิมพ์ครั้ง 1). กรุงเทพฯ: บริษัทไพลินบุ๊คเน็ตจำกัด (มหาชน).
อุดมพร อมรธรรม. (2555). ยอดคุณธรรมขงจื้อ (พิมพ์ครั้ง 2). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แสงดาว.
Ding, H. Z. (2022). A Study on the Translation of Cultural Loaded Words in The Scholars. Shanghai Normal University, Shanghai.
Institute of Linguistics, CASS. (2016). Dictionary of Modern Chinese (7th Edition). Beijing: The Commercial Press.
Jin, Y. 2002. The Legend of The Condor Heroes. Guangzhou: Guangzhou Publishing House.
LI, X. Z. (2554). การศึกษา 80 ปีของประวัติการแปลวรรณคดีจีนเป็นภาษาไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัย หัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ.
Nida, E. A. (1964). Toward a Science of Translating: With Special Reference to Principles and Procedures Involved in Bible Translating (1th ed.).
Leiden: E.J. Brill.
Nida, E. A., and Taber, C. R. (1969). The Theory and Practice of Translation (1th ed.). Leiden: E. J. Brill.
Pan, Y. Y. (2023). Practical Thai - Chinese Translation Course (1th ed.). Guangzhou: World Publishing Guangdong Company Limited.
Wen, D. Z. (2006). Chinese Lexicology Tutorial (1th ed.). Beijing: The Commercial Press.
Wen, D. Z. (2019). Dictionary of Chinese SUYU (2th ed.). Beijing: The Commercial Press.
Wu, B. (ธีรวัฒน์ การโสภา). (2015). A Study on Idiom Translation from Thai to Chinese of the Historical Novel Four Reigns. Zhejiang University,
Hangzhou.
Xu, W. L. (บุรินทร์ ศรีสมถวิล). (2009). Study of Chinese Proverb Circulation and Borrowing in Thailand – Research into Thai Edition of Classical
Chinese Fictions. Zhejiang University, Hangzhou.
Yu, H. (2021). WENCHENG (1th ed.). Beijing: Beijing Publishing Group (Beijing October Art & Literature Publishing House).
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ปริทัศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) ซึ่งอนุญาตให้ผู้อื่นสามารถแชร์บทความได้โดยให้เครดิตผู้เขียนและห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าหรือดัดแปลง หากต้องการใช้งานซ้ำในลักษณะอื่น ๆ หรือการเผยแพร่ซ้ำ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากวารสาร
