การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนภาษาจีนโดยใช้กิจกรรม 3S สำหรับการเรียนรู้ด้วยตนเอง ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนเหม่ยจวนหมิงหัว อำเภอแม่จัน จังหวัดเชียงราย

ผู้แต่ง

  • หลี่ เจีย สาขาวิชาการสอนภาษาจีน มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย
  • สหัทยา สิทธิวิเศษ โปรแกรมวิชาภาษาจีน คณะมนุษยศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย
  • ปริศนา อุทธชาติ โปรแกรมวิชาภาษาจีน คณะมนุษยศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย

คำสำคัญ:

กิจกรรม 3S สำหรับการเรียนรู้ด้วยตนเอง, ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน, ภาษาจีน

บทคัดย่อ

          งานวิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ก่อนเรียนและหลังเรียนภาษาจีนด้วยกิจกรรม 3S สำหรับการเรียนรู้ด้วยตนเอง และเพื่อศึกษาความพึงพอใจของนักเรียนต่อกิจกรรม 3S สำหรับการเรียนรู้ด้วย ตนเอง โดยประชากร ได้แก่ นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนเหม่ยจวนหมิงหัว อำเภอแม่จัน จังหวัด เชียงราย ที่กำลังศึกษาอยู่ในภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2563 จำนวน 35 คน ซึ่งได้มาโดยการเลือกแบบเจาะจง (Purposive sampling) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย แผนการจัดการเรียนรู้ภาษาจีนด้วยกิจกรรม 3S สำหรับการเรียนรู้ด้วยตนเอง แบบทดสอบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาภาษาจีนโดยใช้กิจกรรม 3S สำหรับการ เรียนรู้ด้วยตนเอง และแบบสอบถามความพึงพอใจของนักเรียนต่อการเรียนการสอนภาษาจีนด้วยกิจกรรม 3S สำหรับการเรียนรู้ด้วยตนเอง สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย (x̅) ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) และค่า  t-test (Dependent Samples) ผลการวิจัย พบว่า ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาภาษาจีนของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 หลังเรียนด้วย กิจกรรม 3S สำหรับการเรียนรู้ด้วยตนเอง สูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ ความพึง พอใจของนักเรียนต่อการเรียนการสอนภาษาจีนโดยใช้กิจกรรม 3S สำหรับการเรียนรู้ด้วยตนเอง อยู่ในระดับมาก ค่าเฉลี่ย (x̅) = 3.59 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) = 0.27 จากผลการวิจัยจะเห็นได้ว่าการนำกิจกรรม 3S สำหรับการเรียนรู้ด้วยตนเองมาประยุกต์ใช้กับการจัดการ เรียนการสอนภาษาจีน สามารถช่วยให้ผู้เรียนเกิดการเรียนรู้และเข้าใจในเนื้อหาที่ศึกษาด้วยตนเองและเพิ่ม ประสิทธิภาพและผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนภาษาจีนได้ดียิ่งขึ้น

เอกสารอ้างอิง

เขมณัฏฐ์ มิ่งศิริธรรม. (2552). การเรียนรู้ด้วยการนำตนเองบนเครือข่าย. วารสารศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 32 (1), 6-13.

ณรงค์ฤทธิ์ ภิรมย์นก. (2562). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนวิชาคอมพิวเตอร์กราฟิกส์ที่เน้นกระบวนการเรียนรู้ แบบนำตนเองของนักศึกษาระดับปริญญาตรี หลักสูตรเทคโนโลยีสารสนเทศ มหาวิทยาลัยสวนดุสิต. วารสารวิจัยและนวัตกรรมการอาชีวศึกษา, 3(1), 51-57.

ไพศาล วรคำ. (2552). การวิจัยทางการศึกษา (Educational Research). กาฬสินธุ์: ประสานการพิมพ์.

ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2538). เทคนิคการจัดการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาสน์.

วิภาดา วัฒนนามกุล, สุลัดดา ลอยฟ้า, สุภาสินีสุภธีระ และ ชัยยงค์ พรหมวงศ์. (2545). การพัฒนาระบบการเรียน ด้วยตนเองสำหรับนักศึกษาสาขาวิชาชีพสาธารณสุข. วารสารวิจัย มข. (บศ.), 2 (ฉบับพิเศษ), 140-148.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2553). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2553. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค.

Jiang Liping. แบบเรียนภาษาจีนพื้นฐาน ชุดสัมผัสภาษาจีน 2. Beijing: Higher Education Press.

Yang Jianxi. (2014). English Curriculum and Teaching Theory. Guizhou: CC-English Press

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2022-08-30

รูปแบบการอ้างอิง

เจีย ห. ., สิทธิวิเศษ ส. ., & อุทธชาติ ป. . (2022). การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนภาษาจีนโดยใช้กิจกรรม 3S สำหรับการเรียนรู้ด้วยตนเอง ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนเหม่ยจวนหมิงหัว อำเภอแม่จัน จังหวัดเชียงราย. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ปริทัศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง, 10(2), 73–82. สืบค้น จาก https://so15.tci-thaijo.org/index.php/jhssrlpru/article/view/2717

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย