แนวทางการสร้างเครือข่ายการเผยแพร่ศิลปวัฒนธรรมไทยในรูปแบบออนไลน์อย่างยั่งยืน
คำสำคัญ:
การสร้างเครือข่าย, ศิลปวัฒนธรรมไทย, ช่องทางออนไลน์, ความยั่งยืนบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาคุณค่าของการเผยแพร่ศิลปวัฒนธรรมไทยผ่านช่องทางออนไลน์ และ (2) เสนอแนวทางการสร้างเครือข่ายการเผยแพร่ศิลปวัฒนธรรมไทยในรูปแบบออนไลน์อย่างยั่งยืน เก็บรวบรวมข้อมูลจากรายงานผลการดำเนินโครงการอบรมสัมมนาออนไลน์เรื่อง “การเรียนรู้วิชาครูผ่านครูภูมิปัญญาทางวัฒนธรรม” ของมหาวิทยาลัยบูรพา วิเคราะห์ข้อมูลด้วยวิธีการวิเคราะห์เนื้อหาและสถิติเชิงพรรณนา โดยใช้สถิติการวิจัย คือ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า การเผยแพร่ศิลปวัฒนธรรมไทยผ่านช่องทางออนไลน์มีคุณค่าในสามด้าน ได้แก่ (1) ด้านการศึกษา ช่วยพัฒนาความรู้ เจตคติ และทักษะของผู้เข้าร่วม (2) ด้านสังคม ส่งเสริม การแลกเปลี่ยนเรียนรู้และก่อให้เกิดเครือข่ายชุมชนแห่งการเรียนรู้ด้านศิลปวัฒนธรรม และ(3) ด้านสุนทรียศาสตร์ ช่วยสร้างความซาบซึ้ง ความสุข ความเพลิดเพลิน และแรงบันดาลใจในการอนุรักษ์ สืบสานและถ่ายทอดศิลปวัฒนธรรมไทยทั้งในระดับชาติและนานาชาติ สำหรับแนวทางการสร้างเครือข่ายอย่างยั่งยืนควรประกอบด้วยองค์ประกอบหลักสามประการ ได้แก่ บุคคลที่มีความรู้ ความรัก และทักษะทางสังคม กิจกรรมที่มีความต่อเนื่องและสม่ำเสมอ และบรรยากาศที่ผ่อนคลายและเป็นมิตร นอกจากนี้ยังควรมีการจัดการเครือข่ายอย่างเป็นระบบ พร้อมทั้งพัฒนาผู้นำรุ่นใหม่เพื่อสืบทอดความต่อเนื่องของเครือข่าย
เอกสารอ้างอิง
จิรันธนิน กิติกา. (2563). การวางผังแนวคิดเรื่องภูมิทัศน์วัฒนธรรมด้วยกระบวนการมีส่วนร่วมของ เครือข่ายชุมชนกรณีศึกษาพื้นที่ชุมชนช้างม่อย จังหวัดเชียงใหม่. วารสารหน้าจั่ว. 17(1), 152-194.
ธนา ประมุขกุล. (2544). เครือข่าย. วารสารส่งเสริมสุขภาพและอนามัยสิ่งแวดล้อม. 24(3), 104-112.
ธิดารัตน์ แผลงไพรี, นัชชา ภูอองทอง, นารีรัตน์ คงเนียม, สาวิตรี บิดาทุม และนันทพันธ์ คดคง.(2565). ภูมิปัญญาท้องถิ่น : คุณค่าที่สังคมละเลย.วารสารการบริหารนิติบุคคลและนวัตกรรมท้องถิ่น. 8(8), 387-397.
บุญชม ศรีสะอาด. (2556). วิธีการทางสถิติสาหรับการวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 5). สุวีริยาสาส์น.
ปกรณ์ กำลังเอก .(2564). การประสานเครือข่ายทางสังคมในการอนุรักษ์มรดกโลกทางวัฒนธรรม: ศึกษากรณีนครประวัติศาสตร์ภาคกลาง. วารสารวิชาการอยุธยาศึกษา. 13(2), 59-69.
พระครูวาทีวรวัฒน์, พระสมุทรวชิรโสภณ, พระครูวิสุทธานันทคุณ, พระมหากังวาล ธีรธมฺโม, พระครูวัชรชลธรรม, พระมหาประกอบ โชติปุญฺโญ, พระครูปลัดสมกิจ วรธมฺโม, พระมหาทวีศักดิ์ คุณธมฺโม, พระใบฎีกาสรชัย ชินวโร และศุขภิญญา ศรีคำไทย. (2565). การพัฒนาเครือข่ายจิตอาสาอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมชุมชนตลาดน้ำในจังหวัดราชบุรี. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. 9(1), 13-25.
พระมหาไกรสร แสนวงค์, พระมหาอรรถพล คงตัน, พระนฤพันธ์ สมเจริญ และ ปิ่นปินัทธ์ เหลือพิทักษ์. (2564). การเสริมสร้างเครือข่ายการพัฒนาเมืองศิลปะเชิงสร้างสรรค์และการท่องเที่ยวในกลุ่ม จังหวัดล้านนา. วารสารการบริหารท้องถิ่น. 14(1), 69-82.
พัชราภา ขันมะณี และชรินทร์ มั่งคั่ง. (2565). นวัตกรรมการเรียนรู้สังคมศึกษาตามวิธีการสุนทรียปรัศนีเพื่อพัฒนาความสามารถการคิดสร้างสรรค์ในการธำรงคุณค่าวัฒนธรรมท้องถิ่นของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษา. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยธนบุรี. 16(3),95-106.
รณรงค์ จันใด. (2564). การพัฒนาโครงสร้างคณะกรรมการบริหารสภาวัฒนธรรมด้วยพลังการมีส่วนร่วมของเครือข่ายในพื้นที่ตามพระราชบัญญัติวัฒนธรรมแห่งชาติ พ.ศ. 2553. วารสารสังคมสงเคราะห์ศาสตร์. 29(1), 138-176.
รัชพล แย้มกลีบ. (2564). การพัฒนาเชิงพื้นที่จากทุนทางศิลปวัฒนธรรม กรณีวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวเชิงนิเวศและวัฒนธรรม วิถีคนปลายบาง จังหวัดนนทบุรี. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต. 9(2), 300-308.
ศนิสา ใจเจริญ. (2562). รูปแบบการจัดการความรู้ที่ส่งเสริมคุณค่าของมรดกทางธรรมชาติ เพื่อการเรียนรู้สู่การเปลี่ยนแปลง: กรณีศึกษาอุทยานแห่งชาติในจังหวัดระยอง. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต] มหาวิทยาลัยบูรพา.
ศุภลักษณ์ แสนยาพันธุ์. (2563). ชีวิตกับสังคมไทย. รัตนโรจน์การพิมพ์.สุวิทย์ คงสงศ์. (2562). ชุมชนเข้มแข็งบนฐานทุนทางสังคมและทุนทางวัฒนธรรมของชุมชนตลาดน้ำในเขตตลิ่งชัน กรุงเทพมหานคร. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต] มหาวิทยาลัยบูรพา.
สำนักงานปลัดกระทรวงวัฒนธรรม. (2559). คู่มือการจัดตั้งศูนย์เฝ้าระวังทางวัฒนธรรมในสถานศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 2), สามเจริญพาณิชย์
เอกมันต์ แก้วทองสอน. (2554). สุนทรียศาสตร์ ในพุทธปรัชญาเถรวาท. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต] มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
Basov, N., Lee, JS. & Antoniuk, A. (2016). Social networks and construction of culture: A socio-semantic analysis of art groups. Complex Networks & Their Applications V. 693,785-796.
Everett, W. G. (1918). Moral values : A study of the principles of conduct. The Macmillan Company.
Konrad, E.D. (2013). Cultural entrepreneurship: The impact of social networking on success. Creativity and Innovation Management. 22(3), 307-319.
Swan, W., Langford, N., & Varey, R. (2000). Viewing the corporate community as a Knowledge network. Corporate Communication: An International Journal. 5(2), 97-106.
Sweeny, R.W. (2004). Lines of Sight in the “Network Society”: Simulation, Art Education, and a Digital Visual Culture. Studies in Art Education. 46(1), 74-87.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ปริทัศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) ซึ่งอนุญาตให้ผู้อื่นสามารถแชร์บทความได้โดยให้เครดิตผู้เขียนและห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าหรือดัดแปลง หากต้องการใช้งานซ้ำในลักษณะอื่น ๆ หรือการเผยแพร่ซ้ำ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากวารสาร
