The influence of social media influencers on the decision to purchase cosmetic products of students at Loei Rajabhat University
Keywords:
influencer, social media, cosmetic productsAbstract
This research aimed to: 1. examine the influential factors of social media influencers on the cosmetic purchasing decisions of students at Loei Rajabhat University; 2. investigate the impact of influencer post content on social media on students’ decisions to purchase cosmetic products; and 3. study the overall influence of social media influencers on students’ cosmetic purchasing decisions. The study employed a quantitative research methodology, using questionnaires to collect data from a sample of 375 students. Statistical tools used for data analysis included frequency distribution, percentage, mean, standard deviation, and multiple regression analysis, tested at a significance level of 0.05. The findings revealed that the influence of social media influencers and the content of their posts significantly affected the cosmetic purchasing decisions of Loei Rajabhat University students. Overall, the level of agreement regarding influencer impact and post content was rated as high. The results of the multiple regression analysis indicated that both influencer influence and post content significantly predicted students’ purchasing decisions, with the independent variables accounting for 65.40% of the variance at the 0.05 significance level.
References
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2549). สถิติสำหรับงานวิจัย (พิมพ์ครังที่ 2). ภาควิชาสถิติ คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จิรัชญา อมรสถิตพันธ์. (2565). อิทธิพลของอินฟลูเอนเซอร์บนติ๊กต็อกที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการซื้อสินค้าแบบฉับพลันในกลุ่ม ผู้บริโภคสินค้าความงาม. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
โชติกา วิบูลย์ศิริวงศ์ และปฐมา สตะเวทิน. (2563). อิทธิพลของการโฆษณาโดยใช้บุคคลที่มีชื่อเสียงกับการตัดสินใจซื้อเสื้อผ้าแฟชั่นผ่านอินสตาแกรมของผู้บริโภคในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารนิเทศศาสตร์, 38(1), 27-38.
ณิชกุล เสนาวงษ์. (2564). การศึกษาพฤติกรรมการใช้สื่อสังคมออนไลน์ของคนเจนเนอเรรั่นแซดในยุค New Normal ในกรุงเทพมหานคร. การค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจบัณฑิต สาขาวิชาการตลาด มหาวิทยาลัยสยาม.
ณัฐพัชญ์ วงษ์เหรียญทอง. (2557). Content Marketing: เล่าให้คลิก พลิกแบรนด์ให้ดัง. กรุงเทพฯ: เนชั่นบุ๊คส์.
ดุษยา สุขวราภิรมย์. (2565). อิทธิพลของอินฟลูเอนเซอร์ในสื่อโซเชียลมีเดีย YouTube Facebook และ Instagram ที่มีผลต่อการตัดสินใจเลือกซื้อผลิตภัณฑ์เครื่องสำอางในปัจจุบัน ของกลุ่มคนที่มีอายุ 20-55 ปี ที่อาศัยอยู่ในกรุงเทพและปริมณฑล. สารนิพนธ์การจัดการมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหิดล.
ธิดารัตน์ พูลศรี. (ม.ป.ป.). อิทธิพลของอินฟลูเอนเซอร์ในสื่อโซเชียลมีเดียที่มีผลต่อการตัดสินใจเลือกซื้อเครื่่องดื่มน้ำอัดลมของผู้บริโภคเจเนอเรอชั่น Z ในเขตกรุงเทพมหานคร. สืบค้น 12 พฤศจิกายน 2567 จาก https://3m-it.ru.ac.th/journals/it20/6414193126.pdf.
ธัญภัส จันจาตุรนต์รัศมี. (2562). การศึกษาสาเหตุและผลลัพธ์ของพฤติกรรมการเลือกซื้อเครื่องสำอางด้วยการทบทวนผ่านบิวตี้บล็อกเกอร์. สารนิพนธ์การจัดการมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหิดล.
พิสินี ตันตราชีวะธร. (2566). อาชีพอินฟลูเอนเซอร์คืออะไร ต้องเรียนสาขาไหนและมีทักษะอะไรบ้าง. สืบค้น 12 พฤศจิกายน 2567 จาก https://contentshifu.com/blog/what-is-influencer/.
เพ็ญนภา ติ่งสีทา. (ม.ป.ป.). การรีวิวของบิวตี้บล็อกเกอร์มีผลต่อกระบวนการตัดสินใจซื้อเครื่องสำอางของคนวัยทำงานในเขตดินแดง กรุงเทพมหานคร. มหาวิทยาลัยรามคําแหง. สืบค้น 12 พฤศจิกายน 2567 จาก https://mmm.ru.ac.th/MMM/IS/twin92/6214155533.pdf.
วริศรา จีระวงศ์สุวรรณ. (2566). รูปแบบเนื้อหาเชิงการตลาดและลักษณะของอินฟลูเอนเซอร์ที่มีผลต่อความเชื่อมั่นในคลินิกเสริมความงามแบบหัตถการของผู้หญิงวัยทำงานตอนต้นในกรุงเทพมหานคร. สารนิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการตลาด มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ศิริโสภา ฮอฟแมน และนิตยา เจรียงประเสริฐ. (2564). อิทธิพลของข้อมูลจากการรีวิวเครื่องสำอางของบิวตี้บล็อกเกอร์ที่มีผลต่อกระบวนการตัดสินใจของผู้บริโภคเจอเนอเรชั่นวายในประเทศไทย. วารสารบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 7(3), 304-310.
สุวิทย์ นามบุญเรือง. (2560). การบริหารช่องทางการตลาด. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
สำนักงานพัฒนาธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์. (2565). รายงานผลการสํารวจพฤติกรรมผู้ใช้อินเทอร์เน็ตในประเทศไทย ปี 2565. ศูนย์วิเคราะห์ข้อมูล สำนักงานพัฒนาธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2566). สถิติการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสารในครัวเรือน พ.ศ. 2566 (ไตรมาส 1). กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. สืบค้น 29 พฤศจิกายน 2567 จาก https://www.nso.go.th/nsoweb/storage/survey_detail/2023/20230913093840_23932.pdf.
สำนักส่งเสริมและงานทะเบียน มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย. (2568). ระบบการบริการการศึกษา: รายชื่อนักศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.
Goh, K.-Y., Heng, C.-S., & Lin, Z. (2013). Social media brand community and consumer behavior: Quantifying the relative impact of user- and marketer-generated content. Information Systems Research, 24(1), 88–107. https://doi.org/10.1287/isre.1120.0469.
Hair, J. F., Black, W. C., Babin, B. J., & Anderson, R. E. (2010). Multivariate Data Analysis (7th ed.). Pearson Education.
Krejcie, R.V., & D.W. Morgan. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607–610.
Ohanian, R. (1990). Construction and validation of a scale to measure celebrity endorsers' perceived expertise, trustworthiness, and attractiveness. Journal of Advertising, 19(3), 39-52.
Russell, J. T., & Lane, W. R. (1990). Kleppner’s advertising procedure (11th ed.). Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall.
