The impact of human resource management on organizational commitment among employees of Provincial Electricity Authority
Keywords:
organizational commitment, Human Resource Management (HRM), Provincial Electricity Authority (PEA) employeesAbstract
This research aimed to: 1. examine the level of human resource management; 2. investigate the level of organizational commitment among employees of the Provincial Electricity Authority; 3. compare organizational commitment levels among employees classified by personal factors; and 4. explore human resource management factors influencing organizational commitment among employees of the Provincial Electricity Authority. The sample consisted of 380 PEA employees. The research instrument was a questionnaire. The statistics used for data analysis were frequency, percentage, mean, standard deviation, independent sample t-test, one-way ANOVA, and multiple regression analysis. The results indicated that employees rated organizational commitment at a high level. Hypothesis testing revealed that personal factors such as gender, age, length of service, and job function were associated with statistically significant differences in organizational commitment at the 0.05 level. Furthermore, HRM factors, including training and development, as well as compensation and benefits, were found to have a statistically significant impact on organizational commitment at the 0.05 level.
References
ครุศิลป์ อวนศรี, นิษรา พรสุริวงษ์ และสุวรรณา ยุทธภิรัตน์. (2567). ปัจจัยด้านลักษณะของงานที่ส่งผลต่อความผูกพันของพนักงานในองค์การบริหารส่วนจังหวัดราชบุรี. วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยเวสเทิร์น มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 10(1), 259–272.
ณฐนนท ทวีสิน, ธีรพล กาญจนากาศ, สุนิตดา เทศนิยม และชญานนท์ คีรีมาศทอง. (2566). การบริหารทรัพยากรมนุษย์ส่งผลต่อประสิทธิภาพการปฏิบัติงานของบุคลากรองค์การบริหารส่วนจังหวัดสุโขทัย. Procedia of Multidisciplinary Research, 1(10), Article No. 33, 1-11.
นิกร แตงรอด. (2560). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความผูกพันต่อองค์กรของ ข้าราชการ สังกัด หน่วยงานราชการแห่งหนึ่ง. สารนิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พนิดา บุญธรรม. (2559). การจัดการทรัพยากรมนุษย์และความสมดุลชีวิตกับงานที่มีความสัมพันธ์ต่อความผูกพันในองค์กร: กรณีศึกษา บริษัทบริหารสินทรัพย์กรุงเทพพาณิชย์ จำกัด (มหาชน). การค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
พิชิต พิทักษ์เทพสมบัติ, จินดาลักษณ์ วัฒนสินธุ์, และไชยนันท์ ปัญญาศิริ. (2552). ความพึงพอใจในงาน และความผูกพันต่อองค์การ: ความหมาย ทฤษฎี วิธีวิจัย การวัด และงานวิจัย. กรุงเทพฯ: เสมาธรรม.
ศิวิไล ปุริสังฆห์. (2561). การบริหารทรัพยากรบุคคลที่มีผลต่อความผูกพันในองค์กรของบุคลากรสาธารณสุขในจังหวัด พระนครศรีอยุธยา. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา, 6(1), 127-150.
สุพัตรา ธัญน้อม. (2558). ความสัมพันธ์ระหว่างการบริหารทรัพยากรมนุษย์กับความผูกพันต่อองค์การ: กรณีศึกษาโรงเรียนลาซาล. Journal of Multidisciplinary in Social Sciences, 8(3), 75–88.
สินี พุ่มพวง. (2559). การจัดการทรัพยากรมนุษย์ที่ส่งผลต่อความผูกพันต่อองค์การของพนักงานในบริษัทโทรคมนาคมแห่งหนึ่ง. การค้นคว้าอิสระวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการทรัพยากรมนุษย์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
สาริศา แสงวัฒนรัตน์. (ม.ป.ป.). การบริหารทรัพยากรมนุษย์ที่ส่งผลต่อความผูกพันของบุคลากร ในระดับมหาวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยรามคำแหง. สืบค้น 25 พฤษภาคม 2568 จาก https://mmm.ru.ac.th/MMM/IS/sat17/6214060031.pdf.
Allen, N. J., & Meyer, J. P. (1990). The measurement and antecedents of affective, continuance and normative commitment to the organization. Journal of Occupational Psychology, 63(1), 1-18.
Armstrong, M. (2016). Armstrong's handbook of strategic human resource management (6th ed.). Kogan Page.
Buchanan, B. (1974). Building organizational commitment: The socialization of managers in work organizations. Administrative Science Quarterly, 19(4), 533-546.
Kahn, W. A. (1990). Psychological conditions of personal engagement and disengagement at work. Academy of Management Journal, 33(4), 692-724.
Krejcie, R. V., & Morgan D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
