Mutelu economics: Belief-based business and value creation for the Thai economy
Keywords:
Mutelu Economics, Belief-Based Business, AmuletsAbstract
Human nature encompasses hopes and aspirations for success in life. Besides perseverance and self-driven actions, reliance on faith and belief is another common way for individuals to build confidence. The belief industry, which integrates Buddhist, Brahman, animist, and mystical elements, plays a significant role in Thailand's economy. This article explores how belief-based businesses contribute to the Thai economy by commodifying faith into a process that assigns unique meanings and identities to beliefs and faith to generate economic value. The study examines the economic phenomena associated with beliefs and faith, focusing on human values, emotions, and the meanings attributed to these phenomena.
The use of interpretive analysis and theoretical frameworks is rooted in political economy. This article highlights how faith-driven activities create economic opportunities and foster belief-based business and tourism in Thailand. It was found that the business of belief and faith can contribute to the Thai economy. This is because sacred objects not only provide spiritual comfort but also serve as valuable commodities within the Thai economy. When beliefs and faith materialize into physical artifacts perceived as sacred, these objects are believed to offer tangible and intangible benefits to their owners or worshippers.
This phenomenon transforms these artifacts into marketable products, driving the production of sacred goods for profit. Essentially, this process converts the inherent value of sacredness into economic value, facilitating the buying, selling, and exchange of these objects within the market.
References
กรมเศรษฐกิจระหว่างประเทศ. (2566). Mutelu Economy: สร้างมูลค่าให้เศรษฐกิจไทยมหาศาล. INTER ECON, 20, 8-9.
กรมสรรพากร. (2567). ประมวลรัษฎากร. เข้าถึงได้จาก https://www.rd.go.th/674.html.
ณัฐพล อยู่รุ่งเรืองศักดิ์. (2554). พระเครื่องกับสังคมไทยช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สอง ถึง พ.ศ. 2550 : การศึกษาคติ
ความเชื่อ รูปแบบ และพุทธพาณิชย์. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาประวัติศาสตร์ศึกษา มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ณีรนุช แมลงภู่. (2566). การบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์กับเศรษฐกิจแห่งความไม่แน่นอน : ชีวิตทางศาสนาของตัวตนในกระแสเสรีนิยมใหม่ในสังคมไทยปัจจุบัน. วารสารสังคมศาสตร์, 35(1), 162-187.
นิติ กสิโกศล. (2547). พระเครื่อง: ความเชื่อและค่านิยมในสังคมไทย. สถาบันไทยคดีศึกษา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ปรีชา ช้างขวัญยืน. (2544). ทุนนิยมกับพุทธศาสนา. ศูนย์พุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปิ่นแก้ว เหลืองอร่ามศร. (2566). ฝ่าภาวะความไม่แน่นอน: การดำรงอยู่ ในห้วงเปลี่ยนผ่านของสังคมไทย. วารสารสังคมศาสตร์, 35(1), 1-17.
พระครูสิริรัตนานุวัตร, พระอาทิตย์ อติภทฺโท, จุฑากานต์ กิ่งเนตร, พราห์มมร โล่สุวรรณ, และหัสดินท์ ภาณุอิสริยาภรณ์. (2556). การบนบาน บวงสรวง: แนวคิด หลักการ และอิทธิพลต่อสังคมไทย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์.
พระมหามนตรี วลฺลโภ (ป้อมสุข). (2542). อิทธิพลของวัตถุมงคลที่มีต่อสังคมไทยในปัจจุบัน. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระวิทูล โพธิเศษ และส่งสุข ภาแก้ว. (2566). ความเชื่อเรื่องพระเครื่องในสังคมไทย. วารสารบัณฑิตศึกษาชัยภูมิปริทรรศน์, 1(1), 41-50.
พระสุริยา สุริโย คงคาไหว และพระมหาอภินันท์ คำหารพล. (2561). วัตถุมงคลพระเครื่องกับการจดทะเบียนทรัพย์สินทางปัญญา. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 5(3), 520-538.
พระอนัญญ์พงศ์ สนเตสโก (ชายเกต). (2563). พุทธรูป : สัญลักษณ์แห่งศรัทธาหรือพานิชย์. วารสารปรัชญาปริทรรศน์, 25(2), 68-76.
ภณกุล ภวคุณวรกิตติ์. (2555). พุทธพาณิชย์และไสยพาณิชย์ในพุทธศาสนาเชิงปฏิบัติของไทย: กรณีศึกษาวัดในจังหวัดนครปฐม. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนามนุษย์และสังคม บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วัชรพงษ์ กงเวียน. (2558). ปัจจัยที่มีผลต่อผู้บริโภคในจังหวัดสมุทรสาครในการบูชาวัตถุมงคล. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ศศิวิมล สิทธิโชค. (2557). ปัญหาในการควบคุมการจัดสร้างและการเช่าบูชาวัตถุมงคลตามกฎหมายที่เกี่ยวกับพุทธศาสนาของประเทศไทย. วิทยานิพนธ์นิติศาสตร์มหาบัณฑิต คณะนิติศาสตร์ปรีดี พนมยงค์ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.
ศิลาวัฒน์ ชัยวงศ์, สกฤติ อิสริยานนท์, สุธี ประศาสน์เศรษฐ์ และชัยณรงค์ เครือนวน. (2565). เศรษฐศาสตร์การเมืองของการแสวงหาและใช้ผลประโยชน์ส่วนเกินขององค์กรศาสนา. วารสารวิจัยวิชาการ, 5(2), 207-222.
สุทธิวัฒน์ โตสมบุญ. (2563). กระบวนการถ่ายทอดความรู้ของผู้ค้าพระเครื่องไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
อภิชาติ ประเสริิฐ. (2565). The Knowledge Econo (มูเตลู) สมบูรณ์พูนสุข. กรุงเทพฯ: สำนักงานบริิหารและพัฒนาองค์์ความรู้.
อุดม จันทิมา และพิชญานันต์ พงษ์ไพบูลย์. (2567). พระเครื่องกับวัฒนธรรมไทย: การปรับตัวในบริบทสังคมร่วมสมัย. วารสารภาษาไทยและวัฒนธรรมไทย, 10(2), 17-39.
อุดม จันทิมา. (2561). การสร้างพระเครื่องที่มีคุณค่าในสังคมไทย. วารสารพุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 25(30), 27-59.
Bertman, S. (1998). Hyperculture: The Human Cost of Speed-Praeger. Westport, CT: Praeger.
Garsten, C. (2008). Workplace Vagabonds: Career and Community in Changing Worlds of Work. Basingstoke: Palgrave Macmillan.
Harvey, D. (1989). The Condition of Postmodernity. Cambridge: Blackwell.
Hassan, R. (2009). Empires of speed: Time and the acceleration of politics and society. Boston: Brill Academic Pub.
Rosa, H. (2013). Social Acceleration: A New Theory of Modernity. New York: Columbia University Press.
Samimian-Darash, L. (2019). Uncertainty by Design: Imagining and Enacting Future Scenarios. Jerusalem: The Hebrew University of Jerusalem.
Smith, J. (2020). Amulets and Their Role in Modern Thai Society. Journal of Southeast Asian Studies, 51(3), 350-365.
Swearer, D. K. (2022). The Role of Amulets in Thai Buddhist Practice. Chiang Mai: Silkworm Books.
Thaipbs. (2567). Soft Power สายมูเตลูดันเศรษฐกิจไทยกระฉูด 10,800 ล้าน. เข้าถึงได้จาก https://www.Thaipbs.or.th/ news/content/330701.
Wong, R. (2019). Buddhist Amulets in Modern Society: A Study of Beliefs and Practices. New York: Routledge.
