การสร้างหลักสูตรภาษาอังกฤษสำหรับผู้สูงอายุเพื่อใช้ในชีวิตประจำวัน
คำสำคัญ:
การสื่อสารภาษาอังกฤษ, ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวัน, หลักสูตรภาษาอังกฤษสำหรับผู้สูงอายุ, การศึกษาของผู้สูงอายุบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) พัฒนาทักษะทางภาษาอังกฤษให้แก่ผู้สูงอายุ และ (2) เพื่อสร้างหลักสูตร เพื่อพัฒนาทักษะการสื่อสารภาษาอังกฤษให้แก่ผู้สูงอายุ เป็นการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม (Participatory Action Research) กลุ่มประชากรที่ใช้ในงานวิจัยนี้เป็นผู้เรียนในโรงเรียนผู้สูงอายุวัดศรีหลวง อำเภอแจ้ห่ม จังหวัดลำปาง ปีการศึกษา 2563 จำนวน 25 คน เครื่องมือที่ใช้ในงานวิจัย ได้แก่ (1) แบบสำรวจความสนใจและ ความต้องการศึกษาหลักสูตรภาษาอังกฤษสำหรับผู้สูงอายุเพื่อใช้ในชีวิตประจำวัน และ (2) แผนการสอนทักษะ การสื่อสารภาษาอังกฤษให้แก่ผู้สูงอายุผลการวิจัยพบว่า 1. ความสนใจและความต้องการศึกษาหลักสูตรภาษาอังกฤษ สำหรับผู้สูงอายุเพื่อใช้ในชีวิตประจำวันนั้น 1.1) ผู้เรียนต้องการพัฒนาทักษะความรู้ทางภาษาอังกฤษร้อยละ 96 1.2) ผู้เรียนต้องการพัฒนาความรู้ทางภาษาอังกฤษเพื่อใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์ ร้อยละ 45.45 1.3) ผู้เรียนต้องการพัฒนาทักษะการฟังภาษาอังกฤษมากที่สุด ร้อยละ 52 1.4) ผู้เรียนต้องการต้องการเรียนเนื้อหา ที่เกี่ยวกับการสนทนาในชีวิตประจำวัน ร้อยละ 39.21 1.5) หัวข้อภาษาอังกฤษที่สนใจในการเข้ารับการฝึกอบรม คือ สุขภาพ ร้อยละ 25.76 1.6) การจัดกิจกรรมต้องการให้ทำกิจกรรมพร้อมกันทั้งชั้นเรียน ร้อยละ 45.28 1.7) วิธีการจัดการเรียนการสอนที่ต้องการมากที่สุด คือ การทำกิจกรรมโดยมีนักศึกษาเป็นผู้ช่วยเรียน ร้อยละ 36.07 1.8) ระยะเวลาที่เหมาะสมในการเข้าอบรมที่ต้องการ คือ 3 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ 2. ผลการประเมินความเหมาะสม ของรูปแบบการเรียนการสอนโดยผู้เชี่ยวชาญได้ค่าดัชนีสอดคล้อง (IOC) 1.00 แสดงว่าแผนการสอนทักษะการ สื่อสารภาษาอังกฤษมีความสอดคล้องกับความสนใจและต้องการของผู้เรียน
เอกสารอ้างอิง
ณัฐหทัย นิรัติศัย. (2561). ผู้สูงอายุไทยในศตวรรษที่ 21. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, 1(1), 107-115.
พนิต ภู่จินดา. (2562). หลักการและแนวคิดเกี่ยวกับเมืองสุขภาวะ. สืบค้นจาก http://padatabase.net/uploads/files/03/doc/103_.pdf
วราภรณ์ ศรีวิโรจน์. (2558). เอกสารประกอบการสอนรายวิชาหลักการจัดการเรียนรู้. เอกสารอัดสำเนา. คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี.
วิไลลักษณ์ พรมเสน. (2559). การศึกษาความพร้อมในการจัดตั้งโรงเรียนผู้สูงอายุของชมรมผู้สูงอายุอำเภอแจ้ห่ม จังหวัดลำปาง, รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง
วิไลลักษณ์ พรมเสน, อัจฉริยา ครุธาโรจน์. (2560). บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในจังหวัดลำปางต่อการส่งเสริมการมีงานทำและการสร้างรายได้แก่ผู้สูงอายุ. วารสารการบริหารท้องถิ่น, 10(2), 70-91.
สำนักงานปลัดกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2557). ประชากรสูงอายุไทย: ปัจจุบันและอนาคต. สืบค้นจาก
https://www.dop.go.th/download/knowledge/knowledge_th_20160106135752_1.pdf
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2561). รายงานการวิจัยเปรียบเทียบเพื่อพัฒนานโยบาย เรื่อง การส่งเสริมการเรียนรู้ของผู้สูงอายุในประเทศไทย. สืบค้นจาก
http://backoffice.onec.go.th/uploads/Book/1598-file.pdf
Donaghy, K. (2016). How to maximise the language learning of senior learners. สืบค้นจาก https://www.teachingenglish.org.uk/article/how-maximise-language-learning-senior-learners
Richards, J. C. (2005). Communicative language teaching today. Singapore: SEAMEO Regional Language Centre.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ปริทัศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) ซึ่งอนุญาตให้ผู้อื่นสามารถแชร์บทความได้โดยให้เครดิตผู้เขียนและห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าหรือดัดแปลง หากต้องการใช้งานซ้ำในลักษณะอื่น ๆ หรือการเผยแพร่ซ้ำ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากวารสาร
