การสร้างหลักสูตรภาษาอังกฤษสำหรับผู้สูงอายุเพื่อใช้ในชีวิตประจำวัน

ผู้แต่ง

  • อัจฉริยา ครุธาโรจน์ สาขาวิชาภาษาอังกฤษ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง
  • ฤทัย พานิช สาขาวิชาภาษาอังกฤษ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง
  • ริชาร์ด แมนน์ สาขาวิชาภาษาอังกฤษ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง

คำสำคัญ:

การสื่อสารภาษาอังกฤษ, ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวัน, หลักสูตรภาษาอังกฤษสำหรับผู้สูงอายุ, การศึกษาของผู้สูงอายุ

บทคัดย่อ

          การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) พัฒนาทักษะทางภาษาอังกฤษให้แก่ผู้สูงอายุ และ (2) เพื่อสร้างหลักสูตร เพื่อพัฒนาทักษะการสื่อสารภาษาอังกฤษให้แก่ผู้สูงอายุ เป็นการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม (Participatory Action Research) กลุ่มประชากรที่ใช้ในงานวิจัยนี้เป็นผู้เรียนในโรงเรียนผู้สูงอายุวัดศรีหลวง อำเภอแจ้ห่ม จังหวัดลำปาง ปีการศึกษา 2563 จำนวน 25 คน เครื่องมือที่ใช้ในงานวิจัย ได้แก่ (1) แบบสำรวจความสนใจและ ความต้องการศึกษาหลักสูตรภาษาอังกฤษสำหรับผู้สูงอายุเพื่อใช้ในชีวิตประจำวัน และ (2) แผนการสอนทักษะ การสื่อสารภาษาอังกฤษให้แก่ผู้สูงอายุผลการวิจัยพบว่า 1. ความสนใจและความต้องการศึกษาหลักสูตรภาษาอังกฤษ สำหรับผู้สูงอายุเพื่อใช้ในชีวิตประจำวันนั้น 1.1) ผู้เรียนต้องการพัฒนาทักษะความรู้ทางภาษาอังกฤษร้อยละ 96 1.2) ผู้เรียนต้องการพัฒนาความรู้ทางภาษาอังกฤษเพื่อใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์ ร้อยละ 45.45 1.3) ผู้เรียนต้องการพัฒนาทักษะการฟังภาษาอังกฤษมากที่สุด ร้อยละ 52 1.4) ผู้เรียนต้องการต้องการเรียนเนื้อหา ที่เกี่ยวกับการสนทนาในชีวิตประจำวัน ร้อยละ 39.21 1.5) หัวข้อภาษาอังกฤษที่สนใจในการเข้ารับการฝึกอบรม คือ สุขภาพ ร้อยละ 25.76 1.6) การจัดกิจกรรมต้องการให้ทำกิจกรรมพร้อมกันทั้งชั้นเรียน ร้อยละ 45.28 1.7) วิธีการจัดการเรียนการสอนที่ต้องการมากที่สุด คือ การทำกิจกรรมโดยมีนักศึกษาเป็นผู้ช่วยเรียน ร้อยละ 36.07 1.8) ระยะเวลาที่เหมาะสมในการเข้าอบรมที่ต้องการ คือ 3 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ 2. ผลการประเมินความเหมาะสม ของรูปแบบการเรียนการสอนโดยผู้เชี่ยวชาญได้ค่าดัชนีสอดคล้อง (IOC) 1.00 แสดงว่าแผนการสอนทักษะการ สื่อสารภาษาอังกฤษมีความสอดคล้องกับความสนใจและต้องการของผู้เรียน

เอกสารอ้างอิง

ณัฐหทัย นิรัติศัย. (2561). ผู้สูงอายุไทยในศตวรรษที่ 21. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, 1(1), 107-115.

พนิต ภู่จินดา. (2562). หลักการและแนวคิดเกี่ยวกับเมืองสุขภาวะ. สืบค้นจาก http://padatabase.net/uploads/files/03/doc/103_.pdf

วราภรณ์ ศรีวิโรจน์. (2558). เอกสารประกอบการสอนรายวิชาหลักการจัดการเรียนรู้. เอกสารอัดสำเนา. คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี.

วิไลลักษณ์ พรมเสน. (2559). การศึกษาความพร้อมในการจัดตั้งโรงเรียนผู้สูงอายุของชมรมผู้สูงอายุอำเภอแจ้ห่ม จังหวัดลำปาง, รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง

วิไลลักษณ์ พรมเสน, อัจฉริยา ครุธาโรจน์. (2560). บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในจังหวัดลำปางต่อการส่งเสริมการมีงานทำและการสร้างรายได้แก่ผู้สูงอายุ. วารสารการบริหารท้องถิ่น, 10(2), 70-91.

สำนักงานปลัดกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2557). ประชากรสูงอายุไทย: ปัจจุบันและอนาคต. สืบค้นจาก

https://www.dop.go.th/download/knowledge/knowledge_th_20160106135752_1.pdf

สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2561). รายงานการวิจัยเปรียบเทียบเพื่อพัฒนานโยบาย เรื่อง การส่งเสริมการเรียนรู้ของผู้สูงอายุในประเทศไทย. สืบค้นจาก

http://backoffice.onec.go.th/uploads/Book/1598-file.pdf

Donaghy, K. (2016). How to maximise the language learning of senior learners. สืบค้นจาก https://www.teachingenglish.org.uk/article/how-maximise-language-learning-senior-learners

Richards, J. C. (2005). Communicative language teaching today. Singapore: SEAMEO Regional Language Centre.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2022-04-30

รูปแบบการอ้างอิง

ครุธาโรจน์ อ. ., พานิช ฤ. ., & แมนน์ ร. . (2022). การสร้างหลักสูตรภาษาอังกฤษสำหรับผู้สูงอายุเพื่อใช้ในชีวิตประจำวัน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ปริทัศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง, 10(1), 111–120. สืบค้น จาก https://so15.tci-thaijo.org/index.php/jhssrlpru/article/view/2732

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย