การจัดการที่ดินในเขตป่าชุมชนอย่างยั่งยืนโดยความร่วมมือ ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับประชาชน
คำสำคัญ:
การจัดการที่ดิน, ป่าชุมชน, องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นบทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอรูปแบบและลักษณะในการจัดการป่าชุมชนระหว่างองค์กร ปกครองส่วนท้องถิ่นกับประชาชนโดยใช้ประโยชน์จากที่ดินในเขตป่าชุมชนภาคีหุ้นส่วนความร่วมมือระหว่าง องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น กับประชาชนในการจัดการที่ดินในเขตป่าชุมชน พบว่า หัวใจสำคัญของการจัดการที่ดิน ในเขตป่าชุมชนโดยความร่วมมือระหว่างหน่วยงานระดับท้องถิ่น คือ การมีบทบาทสนับสนุนร่วมกับภาคประชาชน โดยสอดคล้องกับกฎหมายที่เกี่ยวข้อง จะส่งผลให้เกิดประโยชน์ร่วมกันจากที่ดินป่าชุมชนซึ่งทำให้การใช้ประโยชน์ จากที่ดินมีความทั่วถึงและเป็นธรรม ได้แก่ การจัดสรรพื้นที่เพื่อการใช้ประโยชน์ การร่วมกันใช้ประโยชน์จากที่ดิน ในเขตป่าชุมชนร่วมกัน การมีส่วนร่วมของประชาชนในพื้นที่จะเป็นประโยชน์ต่อการใช้ประโยชน์ที่ดินป่าชุมชน และการใช้ประโยชน์จากที่ดินในเขตป่าชุมชนนั้นต้องอาศัยความร่วมมือจากหน่วยงานภาครัฐและภาคประชาชน รวมทั้งการตั้งคณะกรรมการชุมชน ซึ่งจะส่งผลให้การดำเนินการให้ประสบความสำเร็จและมีความยั่งยืนเอกสารอ้างอิง
กรมป่าไม้. (2537). แนวทางปฏิบัติงานโครงการพัฒนาป่าชุมชน. กรุงเทพฯ: กรมศาสนา.
กรมป่าไม้. (2557). ป่าชุมชนรูปแบบการพัฒนาและการบริหารจัดการป่าอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ: กรมป่าไม้.
กรมป่าไม้. (2564). สรุปการจัดตั้งป่าชุมชนรายจังหวัด. สืบค้นเมื่อ 1 สิงหาคม 2564 จาก http://forestinfo.forest.go.th/fCom_area.aspx.
กฤษฎา บุญชัย. (2556). การปฏิรูปที่ดิน ป่าและน้ำเพื่อความมั่นคงทางอาหารของสังคมไทย. กรุงเทพฯ: องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
โกมล แพรกทอง. (2540). ป่าชุมชนในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: กรมศาสนา.
ณัฐพงษ์ คันธรส และเกียรติสุดา โสดามรรค. (2563). แนวทางการจัดทำธรรมนูญชุมชนในตำบลเสริมขวา อำเภอเสริมงาม จังหวัดลำปางเพื่อการใช้ประโยชน์ร่วมกันจากที่ดินในเขตป่าชุมชน. (รายงานการวิจัย). ลำปาง: มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง.
เดือนนภา ภู่ทอง. (2561). การจัดการป่าชุมชนเพื่อความยั่งยืนโดยการใช้กระบวนการมีส่วนร่วมสาธารณะและจารีตประเพณีท้องถิ่นในพื้นที่ภาคเหนือ. วารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการ, 6(2), 80-91.
ดาวเวียง สิทธิราช, ทิพรัตน์ พงศ์ธนาพาณิช และนุชนาถ มั่งคั่ง. (2554). การใช้ประโยชน์ทรัพยากรป่าไม้ของชุมชนหมู่บ้านหลัก 32 เมืองไซ แขวงอุดมไซ สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว. วารสารวนศาสตร์, 30(3), 43-53.
เดชรัต สุขกำเนิด. (2560). กระบวนการพรากสิทธิ กรณีป่าชุมชนบุญเรือง. สืบค้นเมื่อ 1 สิงหาคม 2564 จาก https://www.posttoday.com/social/think/500420.
ผกามาศ มูลวันดี. (2559). การใช้ประโยชน์ป่าชุมชนโกรกประดู่ตำบลโคกกลาง อำเภอปลายมาศ จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์, 8(1), 15-26.
พระราชบัญญัติป่าชุมชนพุธศักราช 2562. (2562, 29 พฤษภาคม) ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 136 ตอนที่ 71ก หน้า 71-103.
มงคล ด่านธานินทร์และคณะ, บัญชา แก้วส่อง, วีระ ภาคอุทัย, ประสิทธิ์ คุณุรัตน์ และสุวิทย์ ธีรศาสวัต. (2536). ป่าชุมชนในประเทศไทย:แนวทางการพัฒนาเล่ม 3 ป่าชุมชนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สถาบันชุมชนท้องถิ่นพัฒนา.
ภาวดี ทะไกรราช. (2561). การจัดการป่าชุมชนในพื้นที่ชั้นคุณภาพลุ่มน้ำชั้นที่ 3 จังหวัดศรีษะเกษโดยการมีส่วน ร่วมของประชาชน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ, 12(3), 108-122.
สมศักดิ์ สุขวงศ์. (2543). การจัดการป่าไม้เพื่อแก้ไขปัญหาป่าไม้ในคนกับป่าไม้ : สถานการณ์ปัญหาและ อนาคต. กรุงเทพฯ : สถาบันวิจัยสังคม จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุรินทร์ อ้นพรม. (2554). ป่าชุมชน: เทคโนโลยีอำนาจควบคุมชุมชนในเขตป่าชิ้นใหม่: กรณีศึกษาป่าชุมชนห้วย แก้วตำบลห้วยแก้ว อำเภอแม่ออน จังหวัดเชียงใหม่. วารสารสังคมวิทยามานุษยวิทยา, 30(2), 156- 177.
RECOFTC. (2564). ประโยชน์จากป่าชุมชน. สืบค้นเมื่อ 1 สิงหาคม 2564, จาก https://www.recoftc.org/thailand/projects/cf-net/stories/ประโยชน์จากป่าชุมชน
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ปริทัศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) ซึ่งอนุญาตให้ผู้อื่นสามารถแชร์บทความได้โดยให้เครดิตผู้เขียนและห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าหรือดัดแปลง หากต้องการใช้งานซ้ำในลักษณะอื่น ๆ หรือการเผยแพร่ซ้ำ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากวารสาร
