ตำนานเมืองล่ม: ภูมิปัญญากับการสื่อความหมายด้านธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม
คำสำคัญ:
ตำนานเมืองล่ม, ภูมิปัญญา, การสื่อความหมายด้านธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมบทคัดย่อ
บทความนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อเสนอมุมมองที่ว่าด้วยการศึกษาภูมิปัญญาในการอธิบายที่มาของสถานที่ ชื่อบ้านนามเมือง กับการสื่อความหมายด้านธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมในวรรณกรรมตำนานเมืองล่ม การศึกษา ตำนานเมืองล่มในครั้งนี้ ผู้เขียนได้เลือกตำนานที่ปรากฏแนวคิดเกี่ยวกับธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม มีบทบาทสำคัญในการให้ความรู้ ความคิด และความรู้สึกต่อมนุษย์ทั้งหลาย ผลการศึกษา พบว่า ตำนานเมืองล่ม แสดงให้เห็นถึงการเชื่อมโยงระหว่างตำนานกับชื่อบ้านนามเมือง ด้วยกลวิธีและเนื้อหาของเรื่องเล่าผ่านตำนานสถานที่ ซึ่งการอธิบายที่มาของสถานที่ล้วนแสดงให้เห็นภูมิปัญญา ของชาวบ้านที่ส่งสารความรู้ผ่านการอธิบายด้วยการเล่าเรื่อง ที่มีการประกอบสร้างความหมาย ตำนานจึงไม่ใช่เรื่อง เล่าประโลมโลก แต่เป็นตัวแทนแสดงให้เห็นถึงวิธีคิดของคนในท้องถิ่น นอกจากนี้เนื้อหาในตำนานเมืองล่ม ยังสะท้อนให้เห็นถึงความขัดแย้งระหว่างอำนาจเหนือธรรมชาติกับมนุษย์ ซึ่งอำนาจเหนือธรรมชาติดังกล่าวนั้นจะ เป็นผู้ลงโทษเมื่อมนุษย์ประพฤติไม่เหมาะสม และทำผิดต่อสิ่งเหนือธรรมชาติ ธรรมชาติจึงลงโทษด้วยการบันดาล ให้เกิดน้ำท่วม ถือเป็นปรากฏการณ์ทางความคิดของมนุษย์ที่มีต่อภัยธรรมชาติ โดยการอธิบายปรากฏการณ์ ธรรมชาติด้วยวิธีการนำเอาสิ่งเหนือธรรมชาติเข้ามาประกอบให้เป็นเหตุเป็นผลกัน
เอกสารอ้างอิง
จำเริญ ฐานันดร. 2558. ตำนานหนองหลวง ตำบลเวียงชัย อำเภอ เวียงชัย จังหวัด เชียงราย. ม.ป.ท.
ธัญญา สังขพันธานนท์. 2554. วรรณคดีสีเขียว: กระบวนทัศน์และวาทกรรมธรรมชาติในวรรณคดีไทย. กรุงเทพฯ อินทนิล.
ปฐม หงษ์สุวรรณ. 2550. กาลครั้งหนึ่ง: ว่าด้วยตำนานกับวัฒนธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปรมินทร์ จารุวร. 2549. ความขัดแย้งและการประนีประนอมในตำนานปรัมปราไทย กรุงเทพฯ: โครงการผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปิ่นแก้ว เหลืองอร่ามศรี. 2539. ภูมิปัญญานิเวศวิทยาชนพื้นเมือง: ศึกษากรณีชุมชนกะเหรี่ยงในป่าทุ่งใหญ่นเรศวร. กรุงเทพฯ: โครงการฟื้นฟูชีวิตและธรรมชาติ
มานิตย์ โศกค้อ.2556. ตำนานประจำถิ่นเมืองอุบลราชธานี: ภูมิปัญญาทางภาษากับการสื่อความหมายทางวัฒนธรรม. ในการประชุมวิชาการ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี ครั้งที่ 2. จังหวัดอุบลราชธานี.
มานิตย์ โศกค้อ. (2560). ภาพตัวแทนความศักดิ์สิทธิ์และความหมายทางวัฒนธรรมในตำนานประจำถิ่นอีสาน. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย มหาวิทยาลัยมหาสารคาม
ศิราพร ณ ถลาง. 2552. ทฤษฎีคติชนวิทยา วิธีวิทยาในการวิเคราะห์ตำนาน-นิทานพื้นบ้าน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สรัสวดี อ๋องสกุล. 2544. ประวัติศาสตร์ล้านนา. กรุงเทพฯ: อมรินทร์.
สารานุกรมวัฒนธรรมไทย ภาคเหนือ. 2542. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสารานุกรมวัฒนธรรมไทย ธนาคารไทยพาณิชย์.
อนันต์ ลากูล. 2560. ตำนานเมืองล่มในภาคอีสาน: ความสัมพันธ์ระหว่างวรรณกรรม ความเชื่อกับท้องถิ่น. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ปริทัศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) ซึ่งอนุญาตให้ผู้อื่นสามารถแชร์บทความได้โดยให้เครดิตผู้เขียนและห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าหรือดัดแปลง หากต้องการใช้งานซ้ำในลักษณะอื่น ๆ หรือการเผยแพร่ซ้ำ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากวารสาร
