การวิเคราะห์การใช้ภาษาและภาพสะท้อนทางสังคมปัญหาของเยาวชนในนวนิยายเรื่องกว่าจะรู้เดียงสา

ผู้แต่ง

  • สุกัญญา ขลิบเงิน หลักสูตรภาษาและวัฒนธรรมไทย คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย

คำสำคัญ:

การใช้ภาษา, ภาพสะท้อน, ปัญหาของเยาวชน, นวนิยายเรื่องกว่าจะรู้เดียงสา

บทคัดย่อ

การวิจัยเรื่อง การวิเคราะห์การใช้ภาษาและภาพสะท้อนทางสังคมปัญหาของเยาวชนในนวนิยายเรื่องกว่าจะรู้เดียงสา มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์การใช้ภาษา ภาพสะท้อนปัญหาของเยาวชน และศึกษาแนวทางการแก้ปัญหาของเยาวชนในนวนิยายกว่าจะรู้เดียงสา ผู้วิจัยใช้ผลงานการเขียนของโบตั๋นเรื่องกว่าจะรู้เดียงสาโดยทำการวิเคราะห์ตัวบทนวนิยาย มีตัวละครที่สะท้อนพฤติกรรมของเยาวชน นำเสนอผลการวิจัยแบบพรรณนาเชิงวิเคราะห์

         ผลการศึกษาพบว่า การใช้ภาษาในนวนิยายกว่าจะรู้เดียงสา ซึ่งได้วิเคราะห์มีทั้งสิ้น 11 ประเด็น ได้แก่ คำเลียนเสียงธรรมชาติ คำสแลง คำภาษาตลาด คำต่ำหรือคำหยาบ คำภาษาต่างประเทศ คำย่อ คำเลียนเสียงพูด คำอุปมา คำอุปลักษณ์ การใช้สำนวน การใช้สัญลักษณ์ และการใช้ภาษาที่สะท้อนความไร้เดียงสาของเยาวชนในนวนิยายกว่าจะรู้เดียงสา วิเคราะห์ได้ 3 ประเด็น ได้แก่ การใช้ภาษาแสดงความคาดคะเน การใช้ภาษาที่แสดงเงื่อนไข และการใช้ภาษาที่แสดงความคิดเห็น ผลการวิเคราะห์ภาพสะท้อนปัญหาของเยาวชนในนวนิยายกว่าจะรู้เดียงสา วิเคราะห์ได้ 2 ประเด็น ได้แก่ 1. สะท้อนปัญหาของเยาวชนที่มาจากครอบครัว ได้แก่ ครอบครัวไม่ยอมรับฟังความคิดเห็น ครอบครัวขาดความเข้าใจลูก ครอบครัวขาดการให้คำปรึกษา ครอบครัวควบคุมลูกทุกอย่าง การใช้ความรุนแรงในครอบครัว และ 2. สะท้อนปัญหาที่เกิดจากพฤติกรรมของตัวเยาวชน ได้แก่ เยาวชนมีพฤติกรรมดื้อรั้น เยาวชนไม่รับผิดชอบการเรียน เยาวชนท้องในวัยเรียน เยาวชนติดยาเสพติด เยาวชนขาดความรู้ถูกหลอกเชื่อคนง่าย และผลการศึกษาแนวทางการแก้ปัญหาของเยาวชนในนวนิยายกว่าจะรู้เดียงสา มีทั้งหมด 2 ประเด็นได้แก่ 1. แนวทางแก้ปัญหาของเยาวชนที่ไม่ถูกต้อง ได้แก่ เยาวชนหนีออกจากบ้าน เยาวชนลักขโมย เยาวชนขายบริการทางเพศ และ 2. แนวทางแก้ปัญหาของครอบครัวที่ไม่ถูกต้อง ได้แก่ เข้มงวดกับลูกด้วยการกักขังปกป้องลูกมากเกินไป วางแผนชีวิตขีดเส้นทางให้ลูกเดิน  

เอกสารอ้างอิง

กมลพรรณ ชีวพันธ์ศรี. (2547). “แนวทางการแก้ปัญหาเด็กและเยาวชนในยุคปัจจุบัน” วารสารสำนักอนามัย, 3(1).

จิราพร ภูวรัตนาวิวิธ. (2558). การวิเคราะห์ตัวละครและภาพสะท้อนที่ปรากฏในนวนิยายของกนกวลี

พจนปกรณ์ (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต) มหาวิทยาลัยนเรศวร, พิษณุโลก.

ชำนาญ รอดเหตุภัย. (2523). สัมมนาการใช้ภาษาปัจจุบัน (ไทย413) (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: กรุงสยามการพิมพ์.

โบตั๋น (นามแฝง). (2542). นวนิยายกว่าจะรู้เดียงสา. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.

มยุรี จารุปาณ และคณะ. (2555). ปัญหาเด็กและเยาวชนกับการส่งเสริมอาชีพ. เอกสารการสอนชุดวิชา 70422. (พิมพ์ครั้งที่ 11). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

สมพงษ์ จิตระดับ และ อัญมณี บุญชื่อ. (2551). หนังสือหลักสูตรสิทธิเด็กและการวางแผนท้องถิ่นเพื่อเด็กและเยาวชน องค์การยูนิเซฟประเทศไทย กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่นกระทรวงมหาดไทย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สายทิพย์ นุกูลกิจ. (2543). วรรณกรรมไทยปัจจุบัน. (พิมพ์ครั้งที่ 4) กรุงเทพฯ: เอส.อาร์.พริ้นติ้งแมสโปรดักส์.

สิทธิธรรม อ่องวุฒิวัฒน์. (2552). กลวิธีทางภาษาที่ใช้ในวัจนกรรมการตักเตือนในภาษาไทย. วรรณวิทัศน์. 9(61).

Lu, Y. (2562). ภาพสะท้อนสังคมไทยในวรรณกรรมเยาวชนที่ได้รับรางวัล “เซเว่นบุ๊คอวอร์ดพ.ศ.2558-2560. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ, สมุทธปราการ.

Mengxiao, S. (2561). การวิเคราะห์ลีลาการใช้ภาษาในนวนิยายจีนภายในที่ประพันธ์โดยชาวไทย (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, กรุงเทพฯ.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2024-04-30

รูปแบบการอ้างอิง

ขลิบเงิน ส. (2024). การวิเคราะห์การใช้ภาษาและภาพสะท้อนทางสังคมปัญหาของเยาวชนในนวนิยายเรื่องกว่าจะรู้เดียงสา. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ปริทัศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง, 12(1), 91–106. สืบค้น จาก https://so15.tci-thaijo.org/index.php/jhssrlpru/article/view/2178

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย