การจัดการป่าชุมชนด้วยธรรมนูญชุมชนเพื่อแก้ไขปัญหาความยากจนในอำเภอเถิน จังหวัดลำปาง
คำสำคัญ:
ธรรมนูญชุมชน, ป่าชุมชน, การบริหารจัดการ, การบังคับใช้กฎหมายบทคัดย่อ
การแก้ไขปัญหาความยากจนด้วยป่าชุมชนในอำเภอเถิน จังหวัดลำปาง ภายใต้โครงการพัฒนาและขยายระบบสนับสนุนการทำงานเชิงพื้นที่เพื่อแก้ไขปัญหาความยากจนแบบเบ็ดเสร็จและแม่นยำ พื้นที่จังหวัดลำปางมีวัตถุประสงค์ในการวิเคราะห์พื้นที่เพื่อการพัฒนาโมเดลแก้จน (Operating Model for Poverty Alleviation)และการประเมินผลโดยประเมินจากกรอบการประเมินผลตอบแทนทางสังคมตามแนวทางการดำรงชีพอย่างยั่งยืน(Sustainable Livelihood Return on Investment: SLROI) โดยได้ดำเนินการค้นหาและสอบทานข้อมูลคนจนกลุ่มเป้าหมาย ตลอดจนบูรณาการในทุกภาคส่วนเพื่อได้กิจกรรมในการส่งเสริมทักษะอาชีพให้แก่คนจนเป้าหมายผ่านการจัดการป่าชุมชนในพื้นที่ตำบลแม่มอก จำนวนทั้งหมด 10 หมู่บ้าน และได้มาซึ่งการร่างธรรมนูญป่าชุมชนที่สอดคล้องกับการใช้ประโยชน์ในพื้นที่ของคนจนกลุ่มเป้าหมาย การใช้ประโยชน์จากป่า เพื่อยกระดับทางสังคมและเศรษฐกิจของคนจนกลุ่มเป้าหมายอย่างมีส่วนร่วมของประชาชนในพื้นที่ในด้านการฟื้นฟู อนุรักษ์พื้นที่ป่าชุมชน ผลการดำเนินงานมีกิจกรรมสนับสนุนคนจนกลุ่มเป้าหมาย ซึ่งครอบคลุมทั้งการสนับสนุนการเพิ่มรายได้ที่เชื่อมโยงการใช้ทรัพยากรจากป่าชุมชน การอนุรักษ์ป่าชุมชนเพื่อเพิ่มทรัพยากร การป้องกันปัญหาที่เกี่ยวข้องกับป่าชุมชน เพื่อยกระดับคุณภาพชีวิตภายใต้การจัดการทรัพยากรอย่างยั่งยืนด้วยธรรมนูญชุมชน
เอกสารอ้างอิง
กชกร เดชะคำภู และทิพาภรณ์ หอมดี. (2560). กลไกการมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการพื้นที่สาธารณะ
“หาดแห่” เกาะกลางแม่น้ำโขง. วารสารเพื่อการวิจัยเชิงพื้นที่. 9(5), 347-360.
กิตติ เชาวนะ และคัทลียา จิรประเสริฐกุล. (2560). ข้อสังเกตจากการศึกษาเรื่องปรากฏการณ์ของพื้นที่สาธารณะในหมู่บ้านคีรีวง จังหวัดนครศรีธรรมราช. Veridian E-
Journal Silpakorn University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์และศิลปะ. 10(3), 1701-1719.
กฤษฎา บุญชัย. (2556). บทสังเคราะห์ความเป็นธรรมด้านฐานทรัพยากรและเกษตร. โครงการพัฒนาความเป็น ธรรมทางสังคมเพื่อสังคมสุขภาวะ. กรุงเทพฯ:
สถาบันวิจัยสังคม จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
โกมล แพรกทอง. (2540). ป่าชุมชนในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: กรมศาสนา.
เดือนนภา ภู่ทอง. (2560). การจัดการป่าชุมชนเพื่อความยั่งยืน โดยการใช้กระบวนการมีส่วนร่วมสาธารณะ และ จารีตประเพณีท้องถิ่นในพื้นที่ภาคเหนือ. วารสาร.
นวัตกรรมการบริหารและการจัดการ. 6(2), 80–94.
ธิติ ศรีใหญ่. (2557). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการจัดการป่าชุมชนในจังหวัดสุรินทร์. (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยศรีปทุม, กรุงเทพฯ.
แผนพัฒนาอำเภอ 5 ปี (พ.ศ.2566-2570) ฉบับทบทวน ปี พ.ศ. 2567. (2567). คณะกรรมการบริหารงานอำเภอ แบบบูรณาการ อำเภอเถิน จังหวัดลำปาง.
พระราชบัญญัติป่าป่าชุมชน พ.ศ. 2562.
พฤกษา เครือแสง. (2557). ความต้องการมีส่วนร่วมของนักกฎหมายในการสอบสวนคดีอาญา: เขตเทศบาลเมืองเขลางค์นคร จังหวัดลำปาง. ลำปาง: มหาวิทยาลัยราชภัฏ
ลำปาง.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560.
มงคล ด่านธานินทร์, บัญชา แก้วส่อง, วีระ ภาคอุทัย, ประสิทธิ์ คุณุรัตน์ และสุวิทย์ ธีรศาสวัต. (2536). ป่าชุมชน ในประเทศไทย: แนวทางการพัฒนา เล่ม 3 ป่าชุมชนใน
ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สถาบันชุมชนท้องถิ่นพัฒนา.

ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ปริทัศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) ซึ่งอนุญาตให้ผู้อื่นสามารถแชร์บทความได้โดยให้เครดิตผู้เขียนและห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าหรือดัดแปลง หากต้องการใช้งานซ้ำในลักษณะอื่น ๆ หรือการเผยแพร่ซ้ำ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากวารสาร