ศรัทธาบารมีธรรมพระราชวัชรธรรมโสภณ (หลวงปู่มหาศิลา สิริจันโท)

บทคัดย่อ

บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาศรัทธาบารมีธรรมพระราชวัชรธรรมโสภณหรือหลวงปู่มหาศิลา สิริจันโท ผลการศึกษาพบว่า หลวงปู่มหาศิลา สิริจันโท ท่านเป็นพระที่มีธรรมพรหมวิหาร 4 ได้แก่ เมตตา คือ ภาวะของจิตที่มีเยื่อใยไมตรีจิตมิตรใจคิดเกื้อกูลด้วยสุขประโยชน์ปราศจากอาฆาตพยาบาทมีความปรารถนาดีอยากให้ทุกคนมีความสุข ปราศจากความมุ่งร้ายที่เป็นภัยเวรทั้งปวง กรุณา คือ ภาวะของจิตที่หวั่นไหวไปเพราะความทุกข์ของผู้อื่น เหมือนอย่างถ้าซื้อความทุกข์ของเขา คือจะช่วยทำความทุกข์ของเขาให้หมดสิ้นไป จึงมีอาการที่ทนเฉยอยู่ไม่ได้ต้องขวนขวายช่วยเหลือเพื่อบำบัดทุกข์ปราศจากความคิดเบียดเบียนซ้ำเติม เห็นใครตกอยู่ในความทุกข์ไม่มีที่พึ่งก็อดอยู่ไม่ได้ที่ต้องคิดช่วยเหลือมุทิตา คือ ภาวะของจิตที่บันเทิงยินดีในเมื่อผู้อื่นได้รับความสุขความเจริญด้วยสมบัติต่าง ๆ ปราศจากความริษยาเห็นใครพรั่งพร้อมด้วยสมบัติก็พลอยมีมุทิตา ตัดความยินร้ายไม่ยินดีด้วยเหตุที่ริษยาเสียได้ อุเบกขา คือ ภาวะของจิตที่มีอาการเป็นกลางเห็นเสมอกันในสัตว์บุคคลทั้งหลายในคราวทั้งสองคือในคราวประสบสมบัติและในคราวประสบวิบัติไม่ยินดียินร้าย มองเห็นว่าทุก ๆ คน มีกรรมที่ทำไว้เป็นของของตน จะมีสุขจะพ้นจากทุกข์จะไม่เสื่อมจากสมบัติที่ได้ก็เพราะกรรม จึงวางเฉยได้คือวางได้แก่ไม่ยึดถือไว้วางลงได้เฉยคือไม่จัดแจงวุ่นวาย ปล่อยให้เป็นไปตามกรรม

หลวงปู่มหาศิลา สิริจันโท ท่านได้บำเพ็ญกิจด้วยความเสียสละประโยชน์สุขของตนเพื่อประโยชน์สุขของส่วนรวม ท่านได้สร้างทานบารมี คือ การเสียสละทรัพย์บริจาคแก่ผู้อื่น ได้แก่ บริจาคเงินให้กับโรงพยาบาล เพื่อจัดซื้ออุปกรณ์ทางการแพทย์ มอบทุนในการสมทบสร้างห้องพิเศษ สร้างกุฎิที่พักสงฆ์ที่ชำรุดทรุดโทรม และยังได้บริจาคทานบารมีในวาระงานต่าง ๆ อีกมากมาย และหลวงปู่เป็นพระที่สมถะอยู่แบบเรียบง่ายปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ เป็นที่พึ่งให้กับประชาชนผู้ยากไร้ ช่วยเหลือสังคม ทำคุณประโยชน์สาธารณะ ทำให้พุทธศาสนิกชนทั่วทุกสารทิศมีความเคารพศรัทธาต่อองค์หลวงปู่มหาศิลา สิริจันโท เป็นอย่างมาก