ปัจจัยที่มีผลต่อการพัฒนาการท่องเที่ยวไทยในจังหวัดภูเก็ต
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาวิเคราะห์ประเด็นปัญหาของปัจจัยที่มีผลต่อการพัฒนาการท่องเที่ยวไทยในจังหวัดภูเก็ต 2) เพื่อศึกษาแนวทางปัจจัยที่มีผลต่อการพัฒนาการท่องเที่ยวไทยในจังหวัดภูเก็ต และ 3) เพื่อเสนอแนวทางปัจจัยที่มีผลต่อการพัฒนาการท่องเที่ยวไทยในจังหวัดภูเก็ต การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ ประชากรที่เป็นกลุ่มตัวอย่างในจังหวัดภูเก็ต จำนวน 400 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่แบบสอบถาม
ผลการวิจัยพบว่า
น้ำหนักเฉลี่ยด้านการจัดการทั้ง 3 ด้าน เท่ากับ 3.17 ค่า S.D. เท่ากับ 0.92 แปรผลได้ว่าอยู่ในระดับมาก ในขณะที่ด้านการวางแผนและด้านความรวดเร็วเป็นด้านที่มีน้ำหนักเฉลี่ยสูงที่สุด 2 อันดับแรกแปรผลได้ว่าอยู่ในระดับมาก ในขณะเดียวกันด้านการดำเนินงานมีน้ำหนักเฉลี่ยต่ำที่สุดซึ่งแปรผลได้ว่าอยู่ในระดับปานกลาง
น้ำหนักเฉลี่ยด้านการเสริมสร้าง ทั้ง 3 ด้าน เท่ากับ 3.12 ค่า S.D. เท่ากับ 0.91 แปรผลได้ว่าอยู่ในระดับมาก ในขณะที่ด้านการสนับสนุนและด้านการซ่อมแซมเป็นด้านที่มีน้ำหนักเฉลี่ยสูงที่สุด 2 อันดับแรกแปรผลได้ว่าอยู่ในระดับมาก ในขณะเดียวกันด้านการดูแลรักษามีน้ำหนักเฉลี่ยต่ำที่สุดซึ่งแปรผลได้ว่าอยู่ในระดับปานกลาง
ระดับการพัฒนาการท่องเที่ยวมีน้ำหนักเฉลี่ยทั้ง 5 ด้าน เท่ากับ 3.15 ค่า S.D. เท่ากับ 0.91 แปรผลได้ว่าอยู่ในระดับมาก ในขณะที่ด้านความพึงพอใจของนักท่องเที่ยว มีน้ำหนักเฉลี่ยสูงที่สุดแปรผลได้ว่าอยู่ในระดับมาก รองลงมาคือด้านเศรษฐกิจแปรผลได้ว่าอยู่ในระดับมาก ด้านความยั่งยืนแปรผลได้ว่าอยู่ในระดับมาก และด้านสิ่งแวดล้อมแปรผลได้ว่าอยู่ในระดับปานกลาง ตามลำดับ ส่วนด้านประสิทธิภาพมีน้ำหนักเฉลี่ยต่ำที่สุดซึ่งแปรผลได้ว่าอยู่ในระดับปานกลาง
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
References
เกศินี สือนิ และสุธิดา สุวรรณธาตรี. (2561). การวิเคราะห์ปัจจัยที่มีผลต่อการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนชุมชนเกาะเกร็ดจังหวัดนนทบุรี. การประชุมวิชาการและนำเสนอผลงานวิจัยระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 9. 377-387.
เดโช แขน้ำแก้ว และคณะ. (2565). แนวทางพัฒนาการวางแผนการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา: อำเภอพิปูน จังหวัดนครศรีธรรมราช. สักทอง วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ (สทมส.), 28(1), 26-33.
เอกชัย ชำนินา. (2563). การจัดการความปลอดภัยการท่องเที่ยวในจังหวัดภูเก็ต. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 7(8), 174-189.
กัลยา วานิชย์บัญชา.(2560). การวิเคราะห์สถิติชั้นสูงด้วย SPSS for Window (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพฯ: สามลดา.
จริยา นันทิยาภูษิต และภมร ขันธหัตถ์. (2565). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดจันทบุรี. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 7(4), 378-395.
จังหวัดภูเก็ต. (2566). เป้าหมายการพัฒนาจังหวัดภูเก็ต 20 ปี. สืบค้นเมื่อ 27 กรกฎาคม 2565, https://www.phuket.go.th/webpk/file_data/plan2/plan20years.pdf
จิรวัฒน์ จูเจริญ และชิตพงษ์ อัยสานนท์. (2564). แนวทางการจัดการโซ่อุปทานการท่องเที่ยวในจังหวัดภูเก็ต. วารสารวิชาการบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยสวนดุสิต, 17(3), 183-202.
ณัฐพงศ์ เลิศวุฒิรักษ์. (2561). ปัจจัยหลักที่ส่งผลกระทบต่อพฤติกรรมการท่องเที่ยวสมัยใหม่. สืบค้นเมื่อ28 กรกฎาคม 2565, จาก https://www.marketingoops.com/exclusive/insiderexclusive/factors-affecting-chinese-tourist-behavior/
ธัศฐ์ชาพัฒน์ ยุกตานนท์. (2562). พุทธจริยศาสตร์: ทางเลือกของการป้องกันการทุจริตคอร์รัปชั่น. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร., 6(ฉบับพิเศษ), 624-634.
ธัศฐ์ชาพัฒน์ ยุกตานนท์. (2565). กระบวนการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทโดยพุทธสันติวิธี ของศาลเยาวชนและครอบครัวกลาง (ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต).มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ธัศฐ์ชาพัฒน์ ยุกตานนท์. (2565). การศึกษาเรื่องปัจจัยที่มีผลต่อผลสัมฤทธิ์ของการเรียนการสอนแบบออนไลน์ภายใต้สถานการณ์การแพร่ของเชื้อไวรัส COVID-19. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร., 10(2), 509-522.
DOH กรมอานามัย. (2565). ประชากรทะเบียนราษฎร์ จำแนกรายเพศ ปีงบประมาณ 2565. สืบค้นเมื่อ 24 กรกฎาคม 2565, จาก http://dashboard.anamai.moph.go.th/population/pop-all/?year=2022
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. 3rdEd. New York: Harper and Row Publications.