Student Care and Support System for Preventing School Dropout Problems: A Case Study of Protpittayapayat School, The Secondary Educational Service Area Office Bangkok 2
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article examines the problem of student dropout in Thailand at the national level and presents preventive measures through the student support system of Protpittayapayat School, located in the context of an industrial estate area. Empirical evidence indicates that 1,025,514 children and youth aged 3–18 years, accounting for 8.41% of all school-aged children, are out of the education system, with over 38.42% being in the compulsory education age of 6–14 years. Poverty is identified as the most significant factor, followed by problems of civil registration status and dropouts during lower secondary education. The article synthesizes Tinto’s theoretical framework and domestic research, which highlight that students’ institutional commitment, engagement in school activities, and family–school–community contexts are crucial determinants of dropout risks. The case study proposes “PROT CARE,” an integrated five-step student support system: identifying students individually, screening, prevention and intervention, development and promotion, and referral. This system links individual student data with proactive measures such as scholarships, individualized learning plans, career guidance in collaboration with local industrial enterprises, and referral networks with schools in Lat Krabang District, higher education institutions, hospitals, police stations, and public health centers. Analysis of stakeholder roles indicates that administrators, teachers, parents, communities, and external agencies are essential components driving the system’s effectiveness. Key challenges include socio-economic vulnerability, family migration, teachers’ workload and professional capacity, as well as mechanisms for inter-agency coordination and policy-related resources. The article therefore suggests systemic development measures: strengthening data quality and risk analysis, enhancing teachers’ competencies, establishing MOUs with community and industrial networks, and increasing parental engagement. The conclusion emphasizes that PROT CARE serves as a practical model for advancing “Zero Dropout,” improving educational quality and equity, and ensuring no child is left behind.
Article Details
References
กองทุนเพื่อความเสมอภาคทางการศึกษา. (2567ก). ระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียน OBEC CARE: ระบบสารสนเทศเพื่อหลักประกันโอกาสทางการเรียนรู้. สืบค้นจาก https://www.eef.or.th/obec-care/.
กองทุนเพื่อความเสมอภาคทางการศึกษา. (2567ข). รายงานพิเศษ: ความจริงและความเร่งด่วนของสถานการณ์เด็กนอกระบบในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: กองทุนเพื่อความเสมอภาคทางการศึกษา.
กานต์ชนก ทองมา และพิกุล ภูมิโคกรักษ์. (2567). รูปแบบการบริหารสถานศึกษาเพื่อลดอัตราการออกกลางคัน ของนักเรียนโรงเรียน ในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่ การศึกษาประถมศึกษาเลย เขต 2. วารสารพุทธศาสตร์ศึกษา, 15(1), 211–225.
จิรวัฒน์ แสงคุณธรรม และสนั่น ประจงจิตร. (2566). แนวทางการแก้ไขปัญหาการออกกลางคันของผู้เรียน สถานศึกษาอาชีวศึกษาของรัฐ จังหวัดชลบุรี. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 17(1), 65–80.
ซุฟเฟียน เจ๊ะมะ และชวลิต เกิดทิพย์. (2564). เหตุปัจจัย มุมมอง และแนวทางการแก้ปัญหาการออกกลางคัน ของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นในโรงเรียนของรัฐ จังหวัดปัตตานี. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 8(9), 196–210.
ธัญญ์พิชชา ท้วมทับ, หยกแก้ว กมลวรเดช และสุกัญญา รุจิเมธาภาส. (2563). แนวทางการป้องกันการออกกลางคันของนักศึกษากลุ่มเสี่ยง กรณีศึกษา: วิทยาลัยเทคนิคอุตรดิตถ์. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 7(6), 60–76.
ปิ่นนรา ยลถวิล และธรินธร นามวรรณ. (2567). การพัฒนาแนวทางการดำเนินงานแก้ปัญหาการออกกลางคันของนักเรียนโดยใช้วงจรคุณภาพ PDCA. Journal for Developing the Social and Community, 11(1), 413–432.
พีรศักดิ์ วงศ์อภิชาต, อภิญญา ลิ้มสุวัฒน์ และศิริรัฐ คเชนทร์พงศ์. (2567). การศึกษาสาเหตุและแนวทางการแก้ไขปัญหา การออกกลางคันของนักศึกษาระดับปริญญาตรี กลุ่มสำนักวิชาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี. Trends of Humanities and Social Sciences Research, 12(2), 172–200.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2564). คู่มือระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียน. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ. สืบค้นจาก https://www.sesalpglpn.go.th/wp-content/uploads/2021/03/student_care_manual-1.pdf.
สิทธิพร เกษจ้อย, พระวรชัด ทะสา และพระมหาสัจจารักษ์ ไร่สงวน. (2560). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการออกกลางคันของนักเรียนชั้นมัธยมปลายโรงเรียนขามแก่นนคร สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 25 สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 4(2), 92–101.
อภิชาติ เลนะนันท์, คุณวุฒิ คนฉลาด และเสรี ชัดแช้ม. (2555). โมเดลเชิงสาเหตุของการออกกลางคันของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสารการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยบูรพา, 6(1), 74-86.
อัครพงษ์ ธรรมมาวิวัฒน์. (2567). แนวทางการบริหารจัดการนักเรียนออกกลางคันของโรงเรียนพื้นที่สูง สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาพิษณุโลก เขต 3. (ครุศาสตรมหาบัณฑิต, อุตรดิตถ์).
Astin, A. W. (1984). Student involvement: A developmental theory for higher education. Journal of College Student Personnel, 25(4), 297–308.
Munro, B. H. (1981). Dropouts from higher education: Path analysis of a national sample. American Educational Research Journal, 18(2), 133–141.
Rumberger, R. W. (2011). Dropping out: Why students drop out of high school and what can be done about it. Cambridge, MA: Harvard University Press.
Tinto, V. (1975). Dropout from higher education: A theoretical synthesis of recent research. Review of Educational Research, 45(1), 89–125.