Integrating Creative Thinking Principles into Sustainable Development of Buddhist Innovation
Keywords:
การบูรณาการ, การคิดสร้างสรรค์, พุทธนวัตกรรมAbstract
This academic article aims to study integration and the creative thinking process. The study found that the teaching process through integration always starts with simple and easy-to-understand topics. It employs straightforward teaching methods, uses examples, and teaches only what is necessary. Therefore, teaching to foster creative thinking does not require teaching things that have not yet occurred. Instructors need to teach what already exists so that learners can build upon existing ideas, solve problems, and develop new methods. However, creative thinking must include thinking that is correct and logical, practical thinking, thinking based on reality, and thinking that leads to new innovations. This is what constitutes truly sustainable creative thinking.
References
กนก จันทร์ทอง. (2560). การสอนสังคมศึกษาในศตวรรษที่ 21. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 28(2), 227-241.
กองแผนงาน สำนักงานอธิการบดี. (2565). แผนพัฒนามหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ในช่วงแผนพัฒนาการศึกษาระดับอุดมศึกษา ระยะที่ 13 (พ.ศ. 2566-2570). (อัดสำเนา).
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2542). ปฏิรูปวิธีคิดแบบไทยต้องคิดให้ครบ 10 มิติ. (อัดสำเนา)
ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2552). การสอนเด็กให้มีจิตสาธารณะ. กรุงเทพฯ : วีพริ้นท์.
ชาติชาย พิทักษ์ธนาคม. (2560). การสอนกระบวนการคิด. ใน รวมบทความวิชาการ พระพุทธศาสนา ปรัชญา บูรณาการกับศาสตร์สมัยใหม่. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ดรุณี จำปาทอง. (2560). สภาพการจัดการเรียนการสอนกลุ่มการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนาและวัฒนธรรมตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 ในระดับการศึกษาภาคบังคับ. วารสารศึกษาศาสตร์ มสธ, 10(2), 121-135.
ทิศนา แขมมณี. (2544). วิทยาการด้านการคิด. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์บริษัทเดอะมาสเตอร์กรุ๊ป แมเนจเม้นท์ จำกัด.
ธนาธิป พรกุล. (2557). การสอนกระบวนการคิดทฤษฎีและการนำไปใช้. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ผกา สัตยธรรม. (2550). คุณธรรมของครู. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พจนา ทรัพย์สมาน. (2550). การจัดการเรียนรู้โดยให้ผู้เรียนแสวงหาและค้นพบความรู้ด้วยตนเอง. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระครูโสภณพุทธิศาสตร์. (2558). หลักการและปรัชญาการศึกษา. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2541). พุทธวิธีในการสอน. กรุงเทพฯ : บริษัทสหธรรมิก จำกัด.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2543). พัฒนาคุณภาพชีวิตด้วยจิตวิทยาแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ : มูลนิธิ พุทธธรรม.
พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542. (2542, 19 สิงหาคม). ราชกิจจานุเบกษา เล่มที่ 116 ตอนที่ 74 ก. หน้า 1-26.
พระสันต์ทัศน์ คมฺภีรปญฺโญ และชัยรัตน์ ทองสุข. (2564). พุทธศาสนากับนวัตกรรมและการวิจัย. (รายงานการวิจัย). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย : วิทยาลัยสงฆ์พุทธชินราช.
พิทูร มลิวัลย์ และไสว มาลาทอง. (2533). ประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์การศาสนา.
พิมพันธ์ เดชะคุปต์. (2549). ทักษะ 5 C เพื่อการพัฒนาหน่วยการเรียนรู้และการจัดการเรียนการสอนแบบบูรณาการ. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มกราพันธุ์ จูฑะรสก. (2556). การคิดอย่างเป็นระบบ : การประยุกต์ใช้ในการเรียนการสอน. นนทบุรี : โครงการสวัสดิการวิชาการ สถาบันพระบรมราชชนก.
ลักขณา สริวัฒน์. (2549). การคิด (Thinking). กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
สุนันท์ สีพาย. (2562). บทบาทของครูไทยในการศึกษา 4.0. วารสารการวัดผลการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 25(2), 3-14.
อัชรา เอิบสุขสิริ. (2559). จิตวิทยาสำหรับครู. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Asia Connect Journal
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
This article is published under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License (CC BY-NC-ND 4.0), which allows others to share the article with proper attribution to the authors and prohibits commercial use or modification. For any other reuse or republication, permission from the journal and the authors is required.
