การยกระดับความสำคัญการปกครองท้องถิ่นขององค์การบริหารส่วนตำบลตามหลักอปริหานิยธรรม
คำสำคัญ:
การยกระดับความสำคัญ, การปกครองท้องถิ่น, องค์การบริหารส่วนตำบลบทคัดย่อ
การปกครองส่วนท้องถิ่นนั้นนับว่าเป็นแนวคิดพื้นฐานว่าด้วยการกระจายอำนาจ และเป็นการช่วยแบ่งเบาภาระของรัฐบาล ซึ่งนับว่าเป็นรากฐานของการปกครองรูปแบบประชาธิปไตยในสังคมไทย การยกระดับของการปกครองส่วนท้องถิ่น มีความสำคัญยิ่งในการพัฒนาท้องถิ่นไทย เพราะหากผู้นำองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นขาดซึ่งคุณธรรมจะทำให้ท้องถิ่นนั้นล้าหลังไม่ทันสมัย ประเทศชาติจะเกิดความเสียหาย
หลักอปริหานิยธรรม 7 ประการเป็นหลักการที่จะช่วยป้องกันความเสื่อมนำไปสู่ความเจริญรุ่งเรื่องโดยส่วนเดียว ประกอบไปด้วย 1. ด้านการประชุมกันเนืองนิตย์ องค์กรปกครองท้องถิ่นควรมีการทำงานร่วมกันพบปะประชุมปรึกษาหารือกัน 2. ด้านการพร้อมเพรียงกันประชุม องค์กรปกครองท้องถิ่นควรจะต้องพร้อมใจในการตัดสินใจแก้ไขปัญหา 3. ด้านการไม่บัญญัติ หรือล้มเลิกบัญญัติตามอำเภอใจ องค์กรปกครองท้องถิ่นควรคำนึงถึงสิ่งที่เคยปฏิบัติมาแต่อดีตก่อน และค่อยพิจารณากับบริบทสังคมตามยุคสมัย 4. ด้านการเคารพเชื่อฟังผู้บังคับบัญชา องค์กรปกครองท้องถิ่นควรเคารพรับฟังผู้บังคับบัญชา เคารพและให้เกียรติกัน 5. ด้านการให้เกียรติและคุ้มครองสตรี องค์กรปกครองท้องถิ่นควรให้เกียรติทุกคนเสมอภาคกัน 6. ด้านสักการะ เคารพนับถือ บูชาต่อปูชนียสถานทั้งหลาย องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นควรเป็นแบบอย่างในการแสดงออกถึงความเคารพศรัทธาสิ่งที่สำคัญของชุมชน และ 7. ด้านการให้การอารักขา คุ้มครอง ป้องกันโดยธรรมแก่นักบวชทั้งหลายเป็นอย่างดี องค์กรปกครองท้องถิ่นควรมีกิจกรรมส่งเสริมพระพุทธศาสนา หรือการส่งเสริมกิจกรรมวันสำคัญทางศาสนา
References
โกวิทย์ พวงงาม. (2559). การปกครองท้องถิ่นไทย : หลักการและมิติใหม่ในอนาคต. พิมพ์ครั้งที่ 9. กรุงเทพฯ: วิญญูชน.
ชวลิต สละ. (2556). ความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับการบริหารงานองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชูวงศ์ ฉายะบุตร. (2539). การปกครองท้องถิ่นไทย. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: บริษัทพิฆเนศพริ้นติ้งเซ็นเตอร์จำกัด.
พระครูรัตนสุตากร (ปราโมทย์ ล่องแก้ว) และคณะ. (2563). “การพัฒนาการเมืองตามหลักพุทธธรรม”. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์ ปีที่ 7 ฉบับที่ 10 ตุลาคม 2563.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2550). ธรรมนูญชีวิต. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จันทร์เพ็ญ.
เรืองวิทย์ เกษสุวรรณ. (2555). แนวคิดและทฤษฎีการปกครองส่วนท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: บริษัทบพิธการพิมพ์จำกัด.
ลิขิต ธีรเวคิน. (2550). วิวัฒนาการการเมืองการปกครองไท. พิมพ์ครั้งที่ 10. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วรพล วรสุวรรณโรจน และพระครูรัตนสุตาภรณ. (2559). “การสร้างพื้นที่ทางสังคมและวัฒนธรรมของกลุ่มการเมืองท้องถิ่นในจังหวัดพิษณุโลก”. รายงานการวิจัย. ทุนอุดหนุนจากวิทยาลัยสงฆ์พุทธชินราช : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ศิลาวัฒน์ ชัยวงศ์. (2561). “จริยธรรมของนักการเมืองในระบบการเมืองไทย”. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์ ปีที่ 6 ฉบับที่ 1 มกราคม-มิถุนายน 2561.
สุวัสดี โภชน์พันธุ์. (2547). สารานุกรมการปกครองท้องถิ่นไทย. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: บริษัทธรรมดาเพรสจำกัด.
อุทัย หิรัญโต. (2523). การปกครองท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.